Page 14 - nederland

Het was heerlijk ontspannend rijden met de duwende hand van de wind in de rug.
Vanwege het relatief vroege uur was, was het nog rustig. Dat zou in de loop van de
dag wel veranderen. Ameland is een stuk drukker dan bij ons. De Terschellingers
klagen wel over de drukte, maar het is hier erger. Er komen hier ook veel
dagjesmensen. Het laatste stuk reden we buitendijks tot aan de dwarsdijk. Hier sloot
de dijk aan op de duinen en begon het natuurgebied de Kooiduinen. We hebben hier
een klein stukje gewandeld langs de wadkant. Het deed ons erg denken aan het
gebied bij de Groede, het stuk natuur voor de Boschplaat. Vanaf hier reden we in
noordwestelijke richting naar restaurant het Koaikers Huus, een van de laatste
huizen op het oostelijk deel van het eiland. Hier stapten we af om een oude
eendenkooi in het duin te gaan bekijken. Daar was niet veel meer van over, een
beetje uitgestoven duinpan en er was geen water te zien. We stapten weer op onze
stalen rossen (cliché, cliché) en moesten eerst een stuk in westelijke richting om het
pad naar Het Oerd te bereiken. We kregen een eerste voorproefje van het beuken
tegen de wind in, maar we waren nog fris, dus het was goed te doen. We staken nu
het eiland over, dus in noordelijke richting. Er was een mooi betonpad aangelegd
door het duin, glad als een biljardlaken. Dicht bij de zeereep boog het pad in
oostelijke richting met links een stuifdijk, net als op Terschelling en rechts een open
kweldergebied, de Zoute Weide, een beetje zoals vroeger de Boschplaat eruitzag.
Het was een grote grasvlakte met veel kreekjes en prielen met hier en daar een
duintje. We reden door naar Het Oerd, een duingebied dat een bekend natuurgebied
is op het eiland. Er zijn hier broedkolonies, dus het gebied zelf is afgesloten in de
broedtijd. Je kan er wel omheen lopen, wat we ook hebben gedaan. Bij een duin met
uitzicht over een vallei, dicht begroeid met hoge struiken, hebben we onze lunch
opgegeten. We zagen steeds een paar jagende bruine kiekendieven.

Bruine kiekendief