Page 284 - tmp

Het ligt op 118 m boven zeeniveau. Vroeger kon je op deze in zee stekende rotspunt
lopen, maar omdat het te gevaarlijk werd, is er een grote, ellipsvormige cirkelbrug
gebouwd. Deze hangbrug hing aan één grote, schuine paal boven de rots. Er is geen
zekerheid over de naam, maar er is een legende dat de naam Königsstuhl teruggaat
naar een gebeurtenis in 1715 toen de Zweedse koning Karel XII vanaf deze plek het
bevel zou hebben gevoerd over een zeeslag tegen de Denen. De strijd vermoeide de
heerser zo erg dat hij een stoel moest nemen. De naam Königsstuhl werd echter in
1586 gebruikt in een reisverslag van de dominee Rhenan, die van de hertog van
Pommeren de opdracht had gekregen minerale bronnen te vinden. Het is dus
duidelijk dat de naam al veel eerder is ontstaan. Er is een theorie dat de naam
eigenlijk is afgeleid van een gewoonte waarbij in de oudheid de tot koning gekozen
persoon de eerste was die vanuit zee de kliffen beklom en in de "stoel" op de top
ging zitten. Hoe dan ook, we gingen de licht schommelend brug op en keken neer op
een in zee stekende kalkrotspunt, die prachtig in het zonlicht lag. Het is toch wel een
bijzonder fenomeen deze kalkrotsen. Eigenlijk zou je de rots uit zee moeten zien om
de grootsheid beter tot z'n recht te laten komen. Dit was nou zo'n plek om met de
drone opnamen te maken. Maar net als in Nederland zijn drones verboden in
natuurgebieden. Ik had hem dus maar thuisgelaten. Na de beroemde stoel te hebben
gezien gingen we naar het bezoekerscentrum. Er was een heel leuk opgezette
tentoonstelling over het ontstaan van de krijtkust, die begon in de oertijd. Je liep met
een soort smartphone en koptelefoon rond en kreeg gerelateerde uitleg op de
diverse plekken waar je stond. Het was erg leuk gedaan. Na dit bezoek zijn we nog
even door het prachtige bos naar het uitkijkpunt Victoria-Sicht gelopen.

Het bos op weg naar het uitkijkpunt Victoria-Sicht

Vanaf hier had je een mooi uitzicht op de zijkant van de Königsstuhl. We bleven toch
maar plaatjes schieten. Het verveelde nog steeds niet. Je kon vanaf hier teruglopen
naar Sassnitz over het bovenpad langs de kliffen, dat hebben we maar niet gedaan,
want dan moesten we toch weer terug naar hier om de auto op te halen. Omdat we
meer plannen hadden, zijn we opnieuw met de shuttlebus teruggereden, anders
hadden we een klein uur terug moeten lopen. In de bus zaten we naast een
Nederlands echtpaar, die ons tipten om naar het enorme hotelcomplex te gaan
waarvoor Hitler destijds opdracht had gegeven voor de bouw. Het betrof een
kilometerslange strook met een lange sliert van aan elkaar gekoppelde hotels en
andere gebouwen.