Page 345 - tmp

De uiterst vriendelijke dame bij het controleloket zei eerst dat het niet zou lukken,
maar ze ging voor alle zekerheid toch even kijken op haar scherm. Hoera, we konden
doorrijden en mochten voor de reserve auto's, die ook niet voor deze boot hadden
geboekt, aan boord. Dat is gelukkig een eilander privilege, ze doen altijd hun best om
eilanders nog aan boord te krijgen. Dat was vroeger wel eens anders. Er bleek nog
genoeg ruimte voor de andere reserves, dus die konden ook nog mee. De boot was
stampvol, maar we hadden geluk. Een jong eilander meisje lag languit op een bank.
Aan de ander kant van de tafel was de bank vrij. Daar konden we gaan zitten.
We waren nu plezierig vroeg thuis, zodat de auto, die nu was volgestapeld, nog
konden leegruimen, zakken vol wasgoed, bakken vol schoenen en eten, kortom de
hele reismeuk. Voordat we op reis gingen, heb ik de auto helemaal schoongemaakt
van binnen en de auto mocht voor de eerste keer van mij de wasstraat in. Daarbij
moet ik wel vertellen dat bij een bezoek aan mijn garage in Leeuwarden de auto ook
altijd wordt gewassen. Van deze schoonmaakwerkzaamheden was niets meer te
zien. Zand, blaadjes en andere rommel lag op de bodem en de buitenkant zag er nog
steeds uit alsof we door een zandstorm in de Sahara hadden gereden. Alleen de
portiersluitingen en van de achterklep zagen er glimmend uit, waar we onze handen
gebruikten. Het autootje heeft het prima gedaan en St. Christoffel heeft aldoor als
een beschermheilige en dat is ie tenslotte, op onze schouder gezeten. Ik heb het
waarschijnlijk al eens verteld, maar tijdens onze eerste gezamenlijke autoreis naar
Frankrijk tot de Middellandse Zee en Zwitserland, begin zeventiger jaren, was ik aan
het snorkelen aan de Côte d'Azure. Ik zag wat schitteren onder het zand. Het bleek
een zilveren ketting te zijn met een medaillon van St. Christoffel, beschermheilige
van de reizigers. Die heb ik toen aan Lily gegeven. We zijn alle twee niet gelovig,
Lily is het helemaal nooit geweest, ik ben katholiek opgevoed en ben afvallig, maar
sinds die vondst heeft Lily op elke reis het medaillon om haar hals hangen. Op alle
reisfoto's van haar kan die te zien zijn. Het is een talisman, een amulet geworden en
tot nu toe heeft Chris ons altijd behoed voor narigheid. Hopelijk blijft hij zijn werk
goed doen. Toen we de "toer" weer zagen, zoals de eilanders de Brandaris noemen,
wisten we dat het nu echt voorbij was. Dat gold natuurlijk alleen voor de reis zelf,
want nu begon de napret met het maken van het fotoalbum voor op Lily's website en
het maken van mijn films. Toen ik de auto had uitgeruimd, begon het ook op het
eiland te regenen. We hadden besloten om voor de laatste keer uit eten te gaan, nu
bij El Mundo. Het goot en we hadden plu's nodig om een beetje droog over te komen,
terwijl het maar 200 meter lopen was. We namen het menu met allemaal lekkere
hapjes en pintxos of pincho's. Dat zijn Baskische tapa's. We begonnen met een
stukje mini bruschetta met sla en stukjes gerookte makreel, Daarna kwam een keur
aan lekkers, zoals heerlijke gamba's, paddenstoelen met kaas uit de oven, maar ook
twee erg lekkere stukjes spareribs, stukjes biefstuk en lekkere gebakken
aardappelstukjes. Toe nam Lily lemon cake en ik huisgemaakte chocolademousse
met oreo koekjes, room en karamel. Dat maakte de maaltijd af, die we tussendoor
afspoelden met een witte wijn. We waren weer veilig thuis, de missie was volbracht,
we waren tevreden, maar wel moe. De luikjes sloten ver voor onze gebruikelijke
bedtijd.

Lily en Flip Tocila,
Terschelling: 22 september 2023.