Page 36 - tmp

Naar de wal liep de stenen spoordam, de Lorendamm, kaarsrecht naar het westen,
drie kilometer lang. We waren eerst van plan geweest om lopend naar deze Hallig
te gaan, maar toen ik een paar weken geleden hiernaar heb geïnformeerd, werd
meegedeeld dat het verboden is om over de spoordam te lopen, vanwege het
gevaar. Bijzonder, want maar een enkele keer per dag sjokt er een wagentje over,
geen hogesnelheidslijn die met 300 km/uur langs davert. Je ziet het al ver in de verte
aankomen, dus een stap opzij is zo gezet. Plichtsgetrouw zijn we er daarom nu met
de boot naartoe gegaan. Eén spoor was doorgetrokken tot Neuwarft om te
voorkomen dat lorries bij hoogwater in de golven verdwijnen. Dat is niet
ondenkbeeldig want van alle Halligen heeft Nordstrandischmoor het vaakst te maken
met Landunter. In vroeger tijden zijn er door stormvloeden vier Halligkerken
verwoest. Na de laatste stormvloed is er geen nieuwe kerk meer gebouwd.
Terwijl we op het Hauptbahnhof verbleven, kwam er ineens een vierkant hokje met
ramen over het spoor naar ons toegereden. Een van de bewoonsters ging naar de
wal. Stoïcijns kijkend, pruttelde ze aan ons voorbij. Ik kan me voorstellen dat de
dagelijkse invasie van toeristen enigszins verstorend werkt, maar er zijn bewoners
die eraan verdienen en het is hooguit anderhalf uur dat de toeristen er zijn. Dan is
het bij ons toch wel enigszins anders met de enorme horde aan badgasten die
tegenwoordig praktisch het hele jaar door het eiland platwalst. Doordat het
bemanningslid ons op het verkeerde been had gezet, wat de vertrektijd betreft,
hadden we nu toch mooi het treintje gezien. Elk nadeel heb zijn voordeel. We
moesten ons nu toch nog haasten om aan boord te komen. Terwijl we terugvoeren
werd een sleepnet uitgevierd om de mensen aan boord te laten zien wat er allemaal
op de zeebodem leeft. Dit was voornamelijk voor kinderen, waarvan er een flinke
groep aan boord zat. Waarschijnlijk liep de schoolvakantie hier ook door tot in
september. Op Terschelling doen ze dit ook met één van de zeehondenboten.
Er kwam veel wier naar boven en diverse krabben en garnalen en ook een klein visje
waarvan ik dacht dat het een puitaaltje was. De kinderen vonden het prachtig en
griezelden van de krabben. Eén was ontsnapt, die kon ik terugzetten in de bak
waarin alles werd getoond. Het was nog een heel stuk verder varen voor de laatste
activiteit, een bezoek aan een zeehondenbank. Voor ons niets bijzonders, maar
zeehondjes blijven leuk om naar te kijken. We voeren naar een langgerekte
zandbank die niet ver lag van de Westerheversand vuurtoren, die we gisteren
hadden gezien, zij het uit de verte.