Page 108 - tmp

Toen de stortvloed weer gewoon regen werd zijn we teruggelopen naar het hotel.
Een paar straten leken wel besneeuwd. De bomen met witte bloesem hadden onder
het regen- en hagelgeweld al hun bloemen losgelaten die nu in een wit waas op
straat lagen. Eigenlijk nog wel behoorlijk droog kwamen we aan in ons hotel.
Op al onze reizen hebben we al heel vaak erg veel plezier gehad van de dunne
plastic poncho's die praktisch niets wegen, maar je tot over je billen drooghouden.
We hebben later weer in hetzelfde restaurant gegeten. We zaten nu op het overdekte
terras met een onbeperkt uitzicht op de Apennijnen. De regen was helemaal
verdwenen en een dramatische wolkenlucht met roze-rode accenten belichtte dit
indrukwekkende landschap. Deze keer kozen we beiden voor het Tre Torri menu,
dus het Drie Torens menu, verwijzend naar het beeldmerk van San Marino.
We begonnen met een salade van rode sla plus een soort ijsbergsla en blokjes
knapperig brood, croutons. Met olijfolie en balsamico azijn kon je dat op smaak
brengen. Daarna kwam een bord met huisgemaakte tagliatelle met ragù, de lekkere
stevige saus voor pasta. Die was overigens erg lekker. Hierna kwam het
hoofdgerecht, een bord met heerlijke gebakken aardappeltjes waarnaast een fors
brok spareribs lag, maar dan niet van die zielige stukjes bot met een randje vlees
eraan, zoals bij ons. Nee, dit waren twee ribben met grote hompen superzacht
varkensvlees met een heerlijke BBQ-saus erover. Zo hebben we nog nooit spareribs
gegeten. Het leek wel of het vlees eerst sous vide bereid was, het was om te zuigen.
Toe kregen we een bol ijs met een lekker sausje en knapperige stukjes koek.
Ik dronk er een heerlijke rode wijn uit de omgeving bij en Lily moest zich
tevredenstellen met prikwater. Weer een prachtige dag achter de rug met een
heerlijk slot, wat kan het leven soms mooi zijn.