Page 18 - tmp

De hoofdstad van de provincie Neder-Silezië was, met zijn eeuwenlange geschiedenis,
het belangrijkste culturele, economische, academische en toeristische centrum van
Zuidwest-Polen. De stad ligt aan de Oder. Men noemt het de stad van de bruggen,
omdat er wel een stuk of honderd zijn. Toen we aan kwamen rijden zagen we al in de
verte een hoge, ronde wolkenkrabber, de Skytower. Hier moesten we een gids oppik-
ken. Het zou een vrouwelijke gids zijn, maar we konden haar niet vinden. Het was een
nieuwe gids voor de chauffeur, maar hij had niet haar telefoonnummer gekregen. We
hebben een tijdje staan te wachten bij een bushalte dicht bij de torenflat. Uiteindelijk
zijn we een rondje gaan rijden rond de hoge Skytower en toen vonden we haar. Nor-
maal was het een vrouw die Nederlands sprak. Die was echter nu verhinderd. De
nieuwe gids sprak alleen Duits en wel rap en veel. We maakten eerst een rondje door
de stad in de bus waarbij ze honderduit vertelde over de geschiedenis waarbij ze, en
passant, ons wees op bezienswaardigheden, zoals het hoofdstation en de universiteit.
Ook zagen we de Oder, de grensrivier die vroeger samen met Neiße, de Oder-Neiße-
Grenze tussen Polen en Duitsland vormde na de Tweede Wereldoorlog.

We maakten daarna een stop bij de kathedraal van Wroclaw, een echte kerk met twee
spitse torens. Dit was het oudste deel van de stad. Het was inmiddels al flink warm
geworden en het zou oplopen tot 29 graden. Het was een prachtige kerk, ook vanbin-
nen. Ondanks dat er een mis was, kon je toch in de kerk kijken. Vermeldenswaardig is
dat overal in de stad kleine bronzen kabouters staan. Hier zagen we de eerste. De
beeldjes zijn eigenlijk een marketingstunt om de stad een gezicht te geven voor de
toeristen. Zoals wij klompen en molentjes verkopen kan je hier alles op kaboutergebied
aanschaffen. We gingen weer een stukje rijden en stopten bij de opera. Via een drukke
straat liepen we naar het grote plein met het prachtige gemeentehuis. Door het lopen
kreeg ik flink last van mijn gekwetste kuit. Gelukkig had ik uit voorzorg mijn wandelstok-
ken meegenomen. Die zijn helemaal opvouwbaar, dus gemakkelijk mee te nemen. Ik
kon ze nu mooi gebruiken om mijn kuit te ontzien. Het was overal druk met toeristen.
Dat was logisch met die vaak prachtige gebouwen en kerken. We hebben hier rustig
rond gekeken en hebben een soort doormidden gesneden stokbroodje met een lek-
kere, hartige topping uit de oven gegeten om weer op krachten te komen.