Page 26 - tmp

Even verder begon een reeks van strekdammen in zee om de kop van het eiland
voor afkalving te behoeden. Er waren twee dammen die een eind in de ingang van
het binnenmeer liepen. Aan de overkant was het eind van de zandplaat het Hohes
Riff zo'n 100 meter verder. Hier lag een heel stel zeehonden lekker te relaxen. Rollen
op hun rug, krultenen met hun achterflippers en de bekende zalig blik op hun
smoeltjes van: "Wij liggen hier te genieten".

Op Terschelling zien we veel zeehonden. Aan het eind van de Noordvaarder liggen
een paar honderd meter in zee de banken met soms honderden zeehonden, vaak
een mix van gewone en grijze. Als we zomers zwemmen zien we de meeste keren
nieuwsgierige zeehonden, soms zelfs op een paar meter afstand. Omdat we altijd in
den bloten bibs zwemmen, vind ik het soms wel spannend als ze heel dichtbij komen.
Voor een zeehond is het een snackje, maar voor mij is het een belangrijk
multifunctioneel orgaan. Maar zo dicht bij een kolonie zeehonden kom je op
Terschelling alleen maar met een boot. Hier loop je er gewoon naartoe over een
strekdam, weliswaar wel met een strookje water ertussen. We liepen verder langs de
zee tot aan de kleine vuurtoren die eind 1800 werd gebouwd. Deze toren bleef in
bedrijf tot 2003, maar het is nu een radartoren geworden. Het was de eerste
elektrische vuurtoren in Duitsland en werd gebouwd in het kader van het lichtenplan
de
voor de Beneden-Eems. Tot het einde van de 19 eeuw was de Eems 's nachts bij
gebrek aan verlichting voor de zeescheepvaart te gevaarlijk om te bevaren. Mede
door het gereedkomen van het Eemskanaal in 1877, waarmee er een nieuwe
vaarroute naar de havenstad Groningen ontstond, nam het scheepvaartverkeer op
de Eems toe en daarmee de noodzaak om de toegankelijkheid van het achterland te
verbeteren.