Page 172 - tmp

We kwamen aan bij de anderhalve kilometer lange dam naar het eiland Helnæs.
Het was een plezierige rit over een kronkelend weggetje naar de vuurtoren.
Onderweg reden we door het dorpje Helnæs met een paar mooie huizen met de
typische met riet gedekte daken. Ook waren er een paar grote boerderijen die hier
een beetje lijken op die van Limburg, dus een carré van gebouwen met een grote
toegangspoort. Uiteindelijk belandden we bij de vuurtoren, het Helnæs Fyr op een
zuidwestelijk kaap van het eiland. Het was eigenlijk een soort klif. De zee had al
flinke happen uit de steile rand genomen. We hebben de toren van alle kanten
vastgelegd, die van vreugde stond te blinken in de zon.

Helnæs Fyr

Diezelfde zon tekende een brede baan van glinsteringen over het donkere zeewater
van de Kleine Belt. In deze oplichtende baan manoeuvreerde een zeilscheepje dat
leek te drijven op kwikzilver. Het was een prachtige sfeer hier, echt weer genieten.
Hierna zijn we doorgereden naar Ollerup waar ons appartement op ons stond te
wachten. De weg waar het aan zou moeten liggen was gauw gevonden, maar de
navigatie gaf aan dat we onze bestemming hadden bereikt op een voormalig
industrieterreintje. Dat kon niet kloppen. We reden door en inderdaad aan het eind
van de weg was nummer 12. Een oudere dame, die comfortabel in een tuinstoel zat
achter een laptop, keek een beetje verbaasd naar ons. Ik liet haar het adres zien en
toen wees ze dat we terug moesten naar de hoofdweg. Op de hoek zou het Hartel
Huis moeten zijn. Dat kopte precies. Truus van de navigatie zat er een honderd
meter naast. Toen we het weggetje inreden, hadden we de ingang niet gezien.
We kwamen bij een stel gebouwen, waarvan het leek of het een oude kazerne
of zoiets was geweest. Er stond een deur open met een briefje erop.