Page 222 - tmp

Het bleek een pension annex appartementencomplex te zijn aan de buitenrand van
Rudkøbing. De eigenaar stond ons al op te wachten. Hij leidde ons rond, waar de
keuken was en de gemeenschappelijke ruimte. Daarna gingen we naar onze kamer.
Dat bleek een erg klein hokje te zijn. Met veel improvisatie konden we onze spullen
kwijt. De eigenaar vertelde dat het dichtstbijzijnde restaurant ongeveer een kilometer
ver was. We zijn eerst even aan de gang gegaan met onze taken en liepen toen
Rudkøbing in. Het eerste stuk was saai. Eenmaal in het centrum werd het beter.
Door een winkelstraatje liepen we in de richting van de zee. Het eerste restaurant dat
we tegenkwamen was natuurlijk een pizzeria. Die lokte niet. Daarna kwamen we wat
meer keus tegen. Het meeste was echter fastfood. Bij één tentje was wat meer keus.
We schrokken nog steeds van de prijzen. Denemarken blijkt tot de vijf duurste
gebieden ter wereld te behoren. Een moussaka kostte bijvoorbeeld 36 euro.
Daar betaal je bij ons nauwelijks de helft voor. Lily koos voor een vleesgerecht dat
bestond uit een soort veredelde platgeslagen gehaktbal met diverse soorten
groenten en sausjes. Eronder lag een plak geroosterd brood. Ik nam een
gecombineerde visschotel met gefrituurde scholfilet, een flinke portie roze garnalen
in een lekker sausje en een plak gerookte zalm. Ook dit lag op een schijf geroosterd
brood. Het was een smakelijke maaltijd, maar niets bijzonders. Na het eten zijn we
nog naar de haven gelopen. In het centrum waren nog diverse mooie panden te zien.
Op een pleintje stond een grappig, levensgroot beeld van een staand nijlpaard met
een balletjurkje aan. Het was een bescheiden haventje met wel een reusachtig, hoog
silogebouw ernaast dat alles negatief domineerde. We zijn teruggelopen naar ons
kamertje. Die avondwandeling hadden we weer binnen.

Rudkøbing: beeld van een staand nijlpaard met een balletjurkje aan