Page 232 - tmp

Zo'n toren hadden we al een paar keer eerder gezien, maar hier stond wel een hele
bijzondere, maar daarover later. De gele kerk zelf was zonder toren. Eromheen lag
een prachtig onderhouden kerkhof met allemaal strak gesnoeide haagjes rond de
graven en heel veel bloeiende planten, heel bijzonder. Twee mannen waren er aan
het werk met de hagen snoeien en het tuinonderhoud. We zijn eerst de kerk van
binnen gaan bekijken. Die leek veel op de andere kerkjes met aan alle gangkanten
van de rijen banken kleine vaasjes met bloemen. Vanwege de oogsttijd waren er ook
een stel kunstig opgemaakte rozetten met vruchten. Er was weer een mooi versierde
preekstoel en natuurlijk hingen er ook weer scheepsmodellen aan het plafond.
De kerk is waarschijnlijk rond 1350 gebouwd en is natuurlijk in de loop der eeuwen
hier en daar aangepast. Naast de kerk stond de oudste en best bewaarde
de
klokkentoren van Denemarken met een houten binnenwerk uit de 14 eeuw.
Het was een beetje een plomp gebouw, niet echt een toren. Het leek een beetje op
het onderstuk van een molen, maar dan vierkant. Deze houten klokkentoren is het
best bewaarde voorbeeld in zijn soort van de dorpskerken van Denemarken en een
van de mooiste middeleeuwse houtconstructies die nog steeds in Denemarken
staan. Het is mogelijk de oudste. De toren is destijds gebouwd op de top van een
oude grafheuvel en bestaat uit een zwaar eikenhouten raamwerk op een fundering
van grote keien. De buitenbekleding van geteerde planken is in de loop der jaren
verschillende keren vervangen. We raakten aan de praat met de tuinmannen en
maakte complimenten over de goed onderhouden begraafplaats. Ik vertelde dat ik
vroeger ook tuinman was geweest en ook werkte op het kerkhof. Dat sprak ze wel
aan. Of we de klokkentoren van binnen wilden bekijken, nou en of. De deur werd van
slot gedaan en we konden erin. Je kon echt wel zien dat dit een constructie van
eeuwen oud was. De tand des tijds had flink geknaagd aan het houten gebinte.
Er ging een erg steil trappetje naar boven, we mochten omhoog. Lily ging niet
omhoog, dus ik klom met ware doodsverachting naar boven. Hier hingen twee oude
klokken. Overal zag ik spinnenwebben en draden, het leek wel een spookkasteel.
Toch leuk dat ik de binnenkant van een van de oudste of wellicht de oudste
houtconstructies van Denemarken van zo dichtbij mocht bekijken. Hierna reden we
naar de Dodekalitten een verDeensing van het woord Dodecalith. Dat komt uit het
Grieks en betekent twaalf stenen. Het voltooide kunstwerk zal uiteindelijk bestaan
uit twaalf uit graniet gehakte stenen figuren, of eigenlijk alleen koppen op een
staande rots, elk 7 tot 9 meter hoog en met een gewicht van 25 tot 45 ton.