Page 130 - tmp

Het Brandven

Het was nog lekker rustig, alleen de vogeltjes deden goed hun best. Af en toe hoorde
je spechten schetteren en een roffel ten gehore brengen, maar de mezen, vinken,
zwartkoppen en nog meer soorten deden ook flink hun best. In een van de vennen
zaten heel veel prachtige groene kikkers met hun mooie gele strepen. Na de
wandeling zijn we naar het noorden gereden. Het was redelijk rustig aan onze kant
van de weg, zo je van rustig kan spreken op de Nederlandse wegen tegenwoordig.
Maar aan de andere kant van de weg was het weer een vele kilometerslange sliert
auto's die stilstonden of stapvoets reden. Wij hadden hetzelfde gehad op onze eerste
dag naar het zuiden. Ik sta me steeds weer te verwonderen over al onze
dichtgeslibde wegen en dat lijkt, of blijkt, steeds erger te worden. Zelfs op de smalle
plattelandsweggetjes van nergens naar niks reed je nog met veel auto's achter elkaar
en was het passeren tussen de rijen majestueuze bomen een soort behendigheidsrit.
Gelukkig is het in het noorden nog wel een stukje rustiger. Zonder vertraging reden
we naar Noordwijkerhout waar we nog even boodschappen moesten doen voor het
gezamenlijke maal met onze Vietnamveteranen. We logeerden met onze groep
vrienden in vier huisjes in de Amsterdamse Waterleidingduinen dicht bij De Zilk. We
kwamen aan in Noordwijkerhout en onze routenavigator leidde ons midden in het
drukke dorp. In het centrum riep de lieve dame, die ons altijd met kalme stem de
richting aan geeft, dat we de bestemming hadden bereikt. Geen Lidl te zien, dus we
moesten eerst de drukke kern uit, want dit soort winkels zit meestal aan de randen
van een plaats met voldoende parkeerplaats. We zijn aan het zoeken gegaan en
kwamen er niet uit. Ook hier weer was de belangrijkste weg van het plaatsje
opgebroken en kon je niet verder. We kwamen steeds weer bij deze barrière terecht.
Bij een kerk was een parkeerplaats