Page 132 - tmp

Die zijn we maar opgereden om te zien of we met vragen op de goede plek konden
komen. Er stond een heer in een keurig pak die me tegenhield. Bleek er een
begrafenisstoet achter me aan te komen. Op de nauwe parkeerplaats was praktisch
geen ruimte om weg te komen, want er stond een andere auto tegenover me die ook
klem zat. Er ging net een school uit en de jeugd fietste met een noodgang door het
nauwe kiertje achter me. Ik zat helemaal klem, maar gelukkig reed de auto voor me
achteruit en kon ik na drie keer steken, om een venijnig paaltje te ontwijken, de bocht
om richting uitgang. Wat ben ik blij met mij cameraatje op de kont en de neus. Zo zie
je goed alle obstakels. Er waren nu een paar parkeerplaatsen vrijgekomen.
Ik parkeerde de auto om te voet te proberen bij de winkel te komen. Aan twee dames
vroegen we waar we heen moesten. Volgens hun was er een smal paadje aan de
kant van het afgezette stuk waar ze druk bezig waren met de weg. Echter, aan het
eind liep het dood, het was alleen voor de aanwonenden om bij hun huis te komen.
Gelukkig spraken we een andere vrouw die ons op sleeptouw nam, haar fiets stond
bij de Lidl. Het was voor ons een uiterst noodzakelijke missie, omdat twee van onze
vrienden niet konden komen vanwege covid. Wij zouden hun aandeel aan het
avondeten overnemen. Uiteindelijk kwamen we bij de begeerde winkel aan, die aan
een straat lag zonder parkeergelegenheid. Dat is wel bijzonder voor dit soort winkels.
Snel sloegen we allerlei hartige lekkernijen in. De avond was gered. Verdeeld over
een paar tassen en met mijn rugzak boordevol liepen we met onze smakelijke last
terug naar de auto.

De Vietnamgroep

Vanaf hier was het nog maar een paar kilometer naar de huisjes. Toen we daar
aankwamen, was het grootste deel van de groep al aanwezig ondanks dat zij veel
last hadden gehad van opstoppingen, maar dat is blijkbaar gebruikelijk in dit deel
van het land. Het was natuurlijk een hartelijk weerzien, al hadden we vier van de
groep vrij recent nog gezien, twee op Terschelling en twee in Egmond aan Zee.
Ook de anderen hadden flink hun best gedaan om lekkers mee te nemen. De tafel
stond propvol met allerlei smakelijke hapjes, zoals stokbrood met hummus of een
zacht kaasje, bijzondere Indonesische knapperige wafels van garnaal en pinda's
(rempejeh), met kaas gevulde dadels, zalmrolletje met roomkaasvulling en ook een
heerlijke zelfgemaakte huzarensalade en Indonesische pasteitjes die wel wat op
empanadas leken. Er stonden lekkere wijnen op tafel waaronder een zeer goede
witte Reestdalwijn die een klein beetje mousseerde. De Nederlandse wijnen
worden steeds beter. Het was erg gezellig, maar we lagen toch op tijd in bed.