Page 124 - tmp

Net voor we zouden vertrekken kwam een ouder Indisch echtpaar naar de bus.
De vrouw was wel een minuut bezig om de drie treetjes van de bus op te klimmen.
Er was een jonge Indiër bij die ze hielp met de bagage. Twee volle tassen en een
rugzak die zeker zo zwaar was als die van mij en dat wil wat zeggen. De man had
wel wat weg van Ghandi, alleen een beetje ouder. Ook hij kwam moeizaam omhoog
de bus in. Ik hielp ze om hun bagage in de rekken te tillen. De bus begon nog niet te
rijden, of ze begonnen te telefoneren. Dat gesprek duurde zeker veertig minuten op
de meeluisterstand. Die stond op de rooie streep, want het was een vervelend schel
geluid de hele tijd. Het waren waarschijnlijk kinderen of kleinkinderen waar ze mee
belden. Ze lulden maar door elkaar heen, het hield niet op. Daarna raakten we in
gesprek. Ze kwamen uit de States. Even voordat we aankwamen bij San Marino
vroeg de man waar wij vandaan kwamen en hoe oud ik was. Hij was 84 en zijn vrouw
leek nog ouder. Ze hadden volgens mij totaal geen idee waar ze heengingen.
Hij vroeg mij honderd uit waar de toeristeninfo was en welk hotel ik zou aanbevelen
en hoe hij daar moest komen. Ze hadden kennelijk niets voorbereid. Ik vertelde dat je
er alles moest lopen en vaak over steile straten. Ik kreeg niet echt de vinger erachter
wat ze hier nu wilden doen. De vrouw kon nauwelijks lopen en dat in een bergstaatje.
Ik had wel door waar ze op uit waren. Wij hebben in de loop der jaren al veel
ervaringen met Indiërs gehad en die waren in de meeste gevallen negatief tot zeer
negatief, zonder te willen generaliseren. Ze willen of moeten altijd wat van je, in dit
geval hulp. Daar had ik geen zin in, dus toen ze aan de praat raakten met een jonge
knul, na het uitstappen, ben ik snel uutnaait, zoals we dat op het eiland zeggen, dus:
er tussenuit genaaid. Ik had geen zin om dit stel verder te helpen. Dat had kostbare
uren kunnen kosten. Ze probeerden hun leeftijd uit te buiten, nou mooi niet bij ons.
Wij hebben ons lesje wel geleerd in India, maar ook op andere plaatsen waar we
Indiërs tegenkwamen. Het bleek dat het in San Marino geregend had. De straten
waren nog nat. Dat was niet verwonderlijk gezien de vele onweercomplexen die
gedurende de middag opbouwden. Wij hebben echter de hele dag geen drup gezien.
We zijn weer in het ons vertrouwde restaurant gaan eten. Lily nam lamsrack en ik
konijn. Ook deze keer was het opnieuw erg lekker. Toe was een Siciliaans
pistachebiscuit met amarenencompote, crème van pistachenoten uit Sicilië en witte
chocolade ganache, dus chocolade gemengd met room met vanille-extract.
Het was wederom een prachtige afsluiting van een mooie dag.