Page 128 - tmp

Het kerkje van Santa Mustiola

Om te voorkomen dat ze allemaal flink moesten klimmen om in de bovenstad te
komen, waren deze liften gemaakt. Het scheelde zeker 20 minuten lopen. Vanaf hier
liepen we via afstekende, smalle paadjes naar beneden tot we in Santa Mustiola
aankwamen. Dit was een klein dorpje aan de voet van de rots waarop de stad San
Marino ligt. Er was een klein kerkje, maar verder was er niet veel te beleven.
Het bleek dat we te veel naar beneden waren gelopen, dus we moesten een stuk
omhoog. Gelukkig was het nog koel in de ochtend, koeler dan de laatste dagen en
dan gaat het omhoog lopen wat gemakkelijker. We kwamen bij de juiste weg aan en
liepen die af naar een sportpark met tennisbanen en een voetbalveld. Ervoor was
een gebouwtje, een soort cultuur-historisch museum. Het was open en een dame
kwam naar ons toe. Ze sprak nauwelijks Engels, maar met handen en voeten en een
beetje Italiaans begreep ze wat we wilden. We raakten min of meer aan de praat en
we vertelden waar we vandaan kwamen. Rondkijkend zagen we allemaal pakketten
met potten honing en pasta, die waarschijnlijk verstuurd of opgehaald moesten
worden. Ik vroeg ernaar en ze vertelde enthousiast over de honing van deze streek
en alle pasta werd gemaakt van granen uit de omgeving. Trots liet ze allerlei
pastaproducten zien, allemaal lokaal gemaakt. Ze pakte een pot honing en die
kregen we cadeau. Dat was een lief gebaar. Wel was het een pond honing in een
glazen pot, dus een gewichtig cadeau, dat ik wel weer helemaal naar boven moest
sjouwen op de terugweg. Daarbij zaten onze opvouwbare wandelstokken in mijn
rugzak en een liter water. Goed voor de kuitspieren. We begonnen daarna een
rondwandeling door het bos.