Page 150 - tmp

Er stond een flinke deining die stuk sloeg op de ruige rotsen van de steile kust.
Het water en schuim spoot alle kanten op. Na het bezoek aan de kerk zijn we een
paadje gevolg dat langs de rotsen liep. Dat eindige op een platvorm met een paar
bankjes. Je had vanaf dit punt een prachtig uitzicht op het eind van het schiereiland
waarop Cinque Terre ligt. Portovenere hoort ook bij Cinque Terre. Het is, qua
opbouw, net zo'n soort stadje met hoge, gekleurde huizen langs de haven. Eigenlijk
is de naam Cinque Terre gemunt door een Amerikaan die hier een aantal reisbureaus
had. Het was een min of meer achtergebleven gebied met een paar vissersdorpjes.
Er waren dorpjes bij waar praktisch iedereen dezelfde achternaam had. Je trouwde
met een achterneef of -nicht. Inteelt troef natuurlijk. Het waren natuurlijk pittoreske en
bijzondere dorpjes met de lange rijen van hoge huizen met al die vrolijke kleuren aan
de waterkant. Het bestuur van dit deel van Liturgië besloot toen om alleen vijf dorpjes
tot het beschermde gebied te maken, misschien omdat het beter bekte dan Cei Terre,
dus zes. Portovenere viel er nu buiten, waardoor het nog steeds minder toeristisch is,
maar dat zijn ze tegenwoordig wel aan het inhalen. We gingen verder met verkennen
en zagen een mooi bronzen beeld van een vissersvrouw, die uitkeek over zee.
Op Terschelling, maar ook veel andere plaatsen in de wereld, heb je dit soort beelden
van vrouwen die uitkijken over zee, of hun man wel zal terugkomen.

Beeld van een vissersvrouw

In deze gevallen gaat het er niet om dat de man een pakje sigaretten gaat halen en
dan in het niets verdwijnt, omdat het huwelijk te veel is gaan knellen.
Deze vissersvrouwen hadden altijd terecht de vrees dat een storm of ongeluk het
leven zou kosten van hun echtgenoten en/of zonen. Ik vond dit beeld veel mooier
dan het wat statige beeld op Terschelling.