Page 160 - tmp

Ze smaakten beide erg lekker. We konden er weer even tegen en zijn toen een eind
langs het water richting het noorden gelopen, dus in de richting van La Spezia.
Er waren een paar jachthavens en twee kleine stranden, kiezelstranden waar
nauwelijks mensen zaten. Inmiddels was het 22 graden geworden en uit de wind
tussen de huizen 32 graden, maar het water was waarschijnlijk nog te fris voor de
meesten. In deze tijd hoort het hier veel warmer te zijn, maar ook hier was het de
hele winter regen en een koud voorjaar. De boulevard eindigde op een gegeven
moment. Als we verder wilden, hadden we over de weg moeten lopen. Dat was geen
goed vooruitzicht. De kustweg is smal en erg bochtig. Er was toch wel redelijk wat
verkeer. In de bochten wil je niet graag lopen op dit soort weggetjes. Vooral bussen
en vrachtwagens hebben dan veel ruimte nodig. We zijn teruggelopen en hebben
halverwege een biertje op een terras gedronken. Dat hadden we wel verdiend na al
het geklauter over trappen en de bezichtiging van de belangrijkste gebouwen. Hierna
zijn we naar de kamer gegaan om alles weer vast te leggen. 's Avonds zijn we gaan
eten in de hoofdstraat. Je kwam hier door de poort waarna de straat omhoogliep.
Het was de straat achter de eerste rij huizen aan de havenkant. In deze straat waren
veel winkeltjes met souvenirs, kleding, sierraden, Italiaanse specialiteiten, zoals
huisgemaakte pasta's, pesto's, kruiden, te veel om op te noemen, maar wij werden er
hebberig van. Als we een auto mee hadden, zouden we flink hebben ingeslagen. Er
waren ook diverse restaurants. We hadden er 's morgens al een uitgezocht en een
plaats besproken. We zaten binnen aan een knus tafeltje naast vier Amerikanen. De
serveerster, die we die ochtend hadden gesproken, was er nog. Ze sprak stereotiep
Engels met een accent in de sfeer van Engelssprekende acteurs die een Duits,
Russisch of Frans accent nadoen. Achter elk Engels woord kwam een nadrukkelijke
uh, zoals: "iuh recommentuh fishuh ofuh the dayuh". Het klonk aandoenlijk. Lily
bestelde zalm in witte wijn gestoofd en ik nam gevulde mossels. Erbij namen we
gebakken aardappels en kerstomaatjes. De gevulde mosselen vielen wat tegen, niet
qua smaak, maar qua hoeveelheid. Ze waren echt heerlijk. Ik weet niet wat voor
vulling het was, maar de hoeveelheid viel heel erg tegen. Gelukkig was de vulling
royaal, dus met de gebakken aardappels en stukken brood kwam die saus wel op.
Toe nam Lily tiramisu en ik zag wel wat in het warme chocoladetaartje met een
zachte chocoladevulling. Erbij dronken we een lokale witte wijn van Cinque Terre.
We hadden ons niet overeten, maar evengoed gingen we tevreden naar onze kamer.