Page 172 - tmp

Dat zal de komende twee dagen waarschijnlijk alleen maar verergeren. We gaan het
beleven. We hebben gegeten bij een restaurant aan de kade. Het was hier leuk zitten
omdat er van alles langs kwam flaneren. We keken onze ogen uit. Wat kunnen
sommige mensen zich slecht kleden en andere waren overdressed, zoals vier jonge
en mooie vrouwen die in volledige oorlogsuitrusting op jacht gingen. Ze hadden
prachtige jurken en rokken aan, glitters, strak, laten we zeggen San Tropez.
Dat paste niet in dit eenvoudige plaatsje. Italiaanse mannen zijn toch vaak ijdel, als
haantjes of pauwen liepen ze rond te paraderen. Mooi zo even lekker mensen in
hokjes plaatsen, maar we moeten dat wel onder ons houden. Zo hoor je mensen
natuurlijk niet te categoriseren, maar het blijft stiekem toch leuk om te doen.
We gingen alle twee aan de vis, om terug te komen op ons diner. Lily nam zwaardvis
met tomatensaus en olijven en ik koos voor een gegrilde zeebrasem. Beiden hadden
we een smakelijke maaltijd, maar het was niets bijzonders zoals, en daar heb je hem
weer, in San Marino. Gewoon goed en eerlijk eten, maar zo kan ik het thuis ook
klaarmaken. We namen er gegrilde groenten bij en een halve liter witte wijn. Toe
werd het semifreddo, maar wel twee verschillende. Ze smaakten prima. Lily nam er
een glaasje likeur bij een Amaro Montenegro. Dit Italiaanse drankje is een eerbetoon
aan de prachtige prinses Helen van Montenegro. Het drankje heeft aroma’s van
sinaasappelen, verse koriander, rode kersen en komkommer. Wat wil een mens nog
meer, een mand vol fruit en groenten en dat samengeperst met alcohol in een
glaasje. Gezonder kan een mens niet leven. Lily ging in ieder geval gezond de
laatste nacht in op dit mooie plekje. Ik had er twee keer van genipt, dus dat moest
ook goed komen. We hadden het ook wel nodig, want het was iedere keer zo'n 110
treden omhoog om bij onze kamer te komen. Ik had iedere keer het gevoel dat ik de
Brandaris moest beklimmen. Morgen gaan we naar het officiële Cinque Terre.