Page 56 - tmp

We moesten of de bus pakken of via een bergpad verder gaan. We besloten te
wachten op de bus van een college van onze chauffeur, die zou over een paar
minuten komen. We dachten namelijk dat we dicht bij de tunnel waren en daar was
geen ruimte voor wandelaars. Later bleek dat het ging om een flink stuk van de weg
waar ze aan het repareren waren. Op de heenweg hadden we dat al gezien. Er was
alleen maar één smalle baan voor de auto's om te rijden. Toen we aan de andere
kant van de weg zaten te wachten op de bus, kwam onze chauffeur er net aanrijden
op weg naar Malbun. Hij begon te knipperen met zijn lichten en wenkte ons. De bus
stopte midden op de weg en we konden instappen. Het stuk waar we eerder al reden
op de heenweg en nu net naar beneden waren gelopen reden we nu weer omhoog.
We kwamen opnieuw aan bij Malbun. Hier had de chauffeur een half uurtje wachttijd.
Normaal had hij eenzaam in de bus gezeten. Er was nergens wat open, dus hij kon
ook geen bakje halen. Enthousiast begon hij te vertellen over zijn huis. Dat was in
Oostenrijk. De grens is hier dichtbij, maar met de auto was hij elke dag minstens drie
kwartier aan het rijden. Overal in zijn huis hingen bewakingscamera's. Trots liet hij
elk hoekje van het huis zien op zijn telefoon. Het was een enorm huis met nog een
stuk erboven gebouwd. Hier woonde een van zijn twee zoons. Hij had drie katten.
Ze leken een beetje Perzen, maar ze waren forser. Ook had hij een rode kater die
Garfield heette. Het humeur van deze kater had hem deze beroemde kattennaam
gegeven. Het was een beer van een beest die meestal met z'n rug tegen de muur op
z'n gat zat en languit zijn buik liet zien. Het was een prachtige kat en nog nooit had ik
een kat zo zien zitten. Beren zitten ook wel eens op deze manier tegen een boom.
Hij liet zoveel foto's zien van zijn huis, dat hij de tijd vergat en we te laat vertrokken.
Daar zat hij niet mee. Toen we langs de weide reden, waar alpenmarmotten moesten
zitten, kreeg Lily er een voor de lens. Het was slechts een glimp. Vanwege de vele
rovers zijn ze enorm alert. Ze waarschuwen elkaar met fluittonen en zijn in een mum
van tijd in hun holen verdwenen. Het was leuk dat er toch een op de foto kwam, zij
het slechts het kopje.

Alpenmarmot