Page 82 - tmp
P. 82

Wel zijn de torens beduidend smaller dan de Brandaris, ze hebben niet veel meer
               dikte dan een flinke fabrieksschoorsteen. Hierna hebben we wat rondgedoold door
               de nauwe straatjes. Er was één straatje waar aan beide zijden restaurants waren met
               terrassen. Daartussen was een nauw pad voor de wandelaars of maaltijdzoekenden.
               Het was een lang rij van tafeltjes met mensen die heerlijk zaten te smikkelen.
               Het was de "hammensteeg" want in elk restaurant of vleeswarenzaak hing het vol
               met het meest gewaardeerde onderdeel van de varkens, prachtige grote van geel
               tot bruin gekleurde hammen. In Spanje hebben we dat ook wel zo gezien. De meeste
               mensen zaten te smullen van de diverse soorten vleeswaren. Op een lommerrijk
               pleintje, het piazza Minghetti, hebben we een bakje genomen met een stuk
               appelcake en cheesecake. Grappig was dat de ober uit Nederland kwam, een jonge
               knul die eerst in Barcelona had gestudeerd en nu voor de liefde in Bologna was
               beland. Om ons heen zaten veel mensen met een kartonnen zakje waarin chips
               leken te zitten en een glaasje met grote groene olijven, daarbij dronken ze Campari
               of een glas witte wijn. We zaten er zo lekker onder de parasol, dat we besloten om
               mee te doen. In het zakje zaten inderdaad chips en de olijven waren echt heerlijk.
               Met het glaasje wit erbij konden we het nog wel even volhouden. Naast ons kwam
               later een ouder dame te zitten met een jonge knul. Het bleken Nederlanders te zijn.
               We raakten aan de praat. Het was een oma met haar kleinkind. We hebben even
               gezellig zitten kletsen tot de jonge knul zich enthousiast omdraaide. De directeur
               van Ferrari, Frederic Vasseur, liep achter ons langs. Hij kende de man van gezicht,
               omdat hij een Formule 1 liefhebber was en blijkbaar de Ferrari-directeur vaak zijn
               gezicht laat zien bij wedstrijden. Zo zie je maar beroemdheden lopen soms zo in het
               wild. Jammer dat ik niets met racesport heb en ook een Ferrari zegt me niets. Dan
               heb ik liever zo'n IJslandse terreinwagen, die mooi hoog op z'n wielen staat om door
               wilde bergbeken te kunnen rijden. Daar kan je er drie van kopen in plaats van zo'n
               rode pikverlenger, zoals ik Ferrari's altijd noem. Al die sportwagens zijn ontworpen
               om als een leeuw te kunnen brullen als je flink gas geeft. Imponeren dat is het juiste
               woord voor dit soort voertuigen, maar dat is eigenlijk ook zo met een IJslandse 4WD.
               Heb ik het alweer over imponeren, maar wat wil je met al die buitenissige gebouwen
               in deze stad. We gingen nu langzamerhand op de terugweg. Daarbij kwamen we
               langs de oude bibliotheek. Dat was een schitterend gebouw met een en al decoraties
               op de wanden en plafonds. Het was overweldigend wat een werk dit moet zijn
               geweest om te maken. Het was gevestigd in het Palazzo dell’Archiginnasio.
   77   78   79   80   81   82   83   84   85   86   87