Page 22 - tmp

Gisteren was er al het achteraf gelukkig goed afgelopen avontuur met mijn rugzak en
's avonds bij het hotel aangekomen stootte ik venijnig mijn scheenbeen aan de
fietsdrager met een bloeding en een forse dikke bloeduitstorting tot gevolg. Vandaag
ging het echt helemaal mis en deze keer met Lily. Nu werd het spreekwoord:
"Haastige spoed komt zelden goed" op zeer pijnlijke wijze onder onze neus
gewreven. Bij het oversteken van een brede straat struikelde ze vanwege de haast
om nog met groen licht over te steken. Ik was te laat om haar op te vangen en ze
ging plat op haar plaat. De bril klapte van haar hoofd en liet een wondje op haar neus
achter. Dat was gelukkig niet zo erg, maar ze had flink haar pols bezeerd plus haar
elleboog en heup. Het allerergste was echter dat ze nu voor de zesde keer in haar
leven een paar ribben kneusde. Dat is een uiterst pijnlijke aandoening waarbij het
ademen zelfs pijnlijk is en niezen, hoesten of een verkeerde beweging flinke
pijnscheuten veroorzaken. Ze was natuurlijk helemaal overstuur, want ze zag de bui
al hangen. Misschien wel een paar weken pijn. Gelukkig schoten van alle kanten
mensen te hulp en een militair ontfermde zich over haar. Dat deed hij goed. Na een
tijdje te hebben gezeten, kon ze wel weer lopen, maar langzaam. Dit zag er echt niet
goed uit voor het vervolg van ons reisje. Ze is wel met mij mee gelopen naar het
Oogziekenhuis. We hadden nog genoeg tijd, dus we konden tegenover het
ziekenhuis lunchen. Gelukkig was er genoeg afleiding. Er moest een enorme lange
boorbuis een nauwe straat in gemanoeuvreerd worden. De hele lange buis werd met
een special vrachtwagen, waarvan ook de zes dubbellucht achterwielen konden
meesturen, de nauwe straat ingestuurd. De hele parkeerstrook in de straat was
vrijgehouden, maar op een cruciale plek stond een autootje in de weg. De eigenaar
was onvindbaar.