Page 24 - tmp

Het lukte niet om de draai te maken ook niet na diverse pogingen. Even was er
paniek, want een brandweerauto kwam eraan. De chauffeur moest hals over kop de
straat uit, maar gelukkig, het bleek een piketwagen te zijn die een zijstraat insloeg.
Ondertussen was de normaal drukke straat natuurlijk helemaal geblokkeerd.
Uiteindelijk kwam er een sleepwagen van de politie, die het autootje in een mum van
tijd verplaatst had. De vrachtwagen met de paal reed helemaal achteruit en ging nu
met de neus naar voren de straat in. Dat ging vliegensvlug. Waarom hadden ze dat
niet eerder gedaan. Maar het autootje was niet voor niets verplaatst. Er kwam nog
een enorme boormachine om de paal in de grond te boren. Daarna kwam er
bewapening in de paal en daarna beton. Na het uitharden zou de boorpaal, een
zogenaamde casing, weer omhoog worden getrokken voor de volgende paal. Het
was wel een mooi gezicht, al die drukke mensen die betrokken waren alleen al bij het
afleveren van de paal op de goede plek. Ik ging naar het Oogziekenhuis en Lily is
teruggelopen naar het hotel, dat gelukkig maar een paar minuten was verwijderd van
het ziekenhuis. Mijn onderzoek begon met het maken van een scan van mijn ogen
en een oogmeting. Ook kreeg ik natuurlijk de onvermijdelijke oogdruppels voor
pupilverwijding. Daarna kwam ik bij een oogarts in opleiding die mijn oog minutieus
bekeek met een hele felle lamp. Hij begon gelijk met mij over een Terschellinger
jongen die ook oogheelkunde studeert in Rotterdam, alleen die werkt in een ander
ziekenhuis. De beginnend oogarts was vol van Terschelling. Hij wilde er wel een
huisje kopen, maar dan zou hij nog flink moeten doorsparen. Even later kwam er een
vrouwelijke arts, van oorsprong een buitenlandse, die ook nog heeft gekeken naar de
poppetjes in mijn ogen. Ze kwam tot dezelfde conclusie als mijn oogarts in Sneek.
Het was nog te vroeg om te opereren. De operatie is toch wel risicovol en succes is
lang niet altijd gegarandeerd. Beter wordt het nooit en de kans dat er iets misgaat is
aanwezig. Daarom doen ze het pas als er niet veel meer is te verliezen. Ze raadde
me wel aan om de operatie in Rotterdam te laten doen. Hier zit de meeste expertise.
Dat was ook mijn belangrijkst reden van het bezoek. Voorlopig moet ik dus
afwachten en komt er elk jaar een controle. Na het onderzoek haastte ik me naar het
hotel. Lily had erg veel pijn, dus we hebben een taxi genomen naar de eerste hulp
van het Erasmus MC. Het duurde wel veertig minuten voor de taxi kwam. Na een
paar minuten rijden waren we bij de eerste hulp. De intake was zo gebeurd en toen
begon het lange wachten. Het was erg druk bij de eerste hulp en wel bij de
ambulance-ingang. Bij de inloop, waar wij zaten, viel het wel mee. Na een half uur
kwam een jonge arts Lily halen voor triage. Hij onderzocht haar en kwam tot de
conclusie dat het hoogstwaarschijnlijk een paar gekneusde ribben waren, dus geen
breuk. Ze kreeg een zware pijnstiller en het advies om naar de dokterspraktijk te
gaan die in dezelfde hal was. Mocht er een röntgenfoto nodig zijn, dan was het beter
dat het daar gebeurde. De praktijk zou pas om 18:00 uur opengaan, dus we moesten
twee uur wachten. We besloten om naar het Museum Boijmans Van Beuningen te
lopen waar we met de taxi waren langsgereden. Dat was maar een paar minuten
lopen. Vanuit de verte zagen we al het nieuwe depot van het museum, dat overigens
voor een verbouwing is gesloten. Het depot leek op een gigantisch rechtopstaand ei
waarvan de bovenkant was afgeslagen. Bovenop groeide bomen en struiken. De
buitenkant van het ei bestond uit 1664 spiegelende panelen, die de hele omgeving
weerspiegelden. Dat gaf een prachtig effect, vooral nu de zon uitbundig scheen, een
heel bijzonder gebouw. Voor we daar aankwamen, reed een motoragent met veel
toeters en bellen naar het kruispunt waar alle verkeer werd stopgezet. Even later
kwamen drie motoragenten in vliegende vaart aan, het lawaai van hun sirenes was
letterlijk oorverdovend.