Page 26 - tmp

Daarachter reed een politieauto en waar het uiteindelijk om ging, een ambulance.
Het zag blauw van de zwaailichten en de herrie deed echt pijn aan je oren. In de
ambulance lag hoogstwaarschijnlijk geen bouwvakker met een flinke blessure. Als je
"belangrijk" bent, heb je toch wel meer privileges en is je gezondheid blijkbaar meer
waard. We zagen bij het museum een leuk terras, vlakbij het bijzondere spiegelende
depot. Het zat vol met studenten die de kennismakingsweek achter de rug hadden.
Vroeger heette dat een ontgroening en vielen er zelfs doden. Gelukkig is dat wat
minder geworden al zijn de corpsballen in Groningen nog altijd hardleers. Het was
hier leuk om te zitten met al het gesnater van de jeugd en de fraaie spiegelbol. Aan
een tafeltje naast ons zaten twee dames genoeglijk te converseren. Ineens pakte
één een tasje waarin haar bril zat. Dit tasje had de kleuren van de Terschellinger
vlag. Lily sprak haar aan. Ze bleek Terschellinger familie te hebben en wel van
Bloem. Dat was dus weer even leuk over ons eiland kletsen. Ze was ook
geabonneerd op Schylge myn Lântse, het blad van de Terschellinger
cultuurhistorische vereniging, waarvan ik een van de redacteurs ben. Bijzonder dat je
in zo'n grote stad toch weer tegen iemand aanloopt (zit) met een connectie met
Terschelling. Lily moest helaas aan het 0% bier vanwege de pijnstillers, maar ik zat
heerlijk te genieten van een erg lekker Duits abdij witbier. Het liep al een beetje tegen
het Gouden Uur, het uurtje voor het avondeten, dat we de tweede helft van week
benutten om een lekker glaasje te drinken, met wat te knabbelen of te snoepen van
olijven en dergelijke. Het gaat dus om lekker trek. Ze hadden gefrituurde
minicalzones, dus dichtgevouwen pizza's met diverse vullingen, zoals gorgonzola,
gegrilde paprika, mozzarella en salami. Ze waren net iets groter dan bitterballen. Het
was precies genoeg om de ergste trek te stillen. We hebben nog flink zitten rekken
om de tijd tot 18:00 uur vol te maken. Dan pas ging de dokterspraktijk in het
ziekenhuis open. Evengoed waren we ruim voor die tijd in de wachtkamer, maar door
de grote drukte duurde het tot 19:00 uur voordat Lily bij de arts terecht kon. Het was
een hele aardige man die ook vaak op Terschelling was geweest. Dat schept gelijk
een band. Hij constateerde ook dat er geen breuk was. De drie gekneusde ribben
gaven wel veel pijn. Zijn advies was om het toch met paracetamol te proberen. Indien
dat onvoldoende was, kon er ibuprofen bij geslikt worden. Lily was natuurlijk heel blij
dat er geen breuken waren. De arts zei dat ze geluk had gehad. Te zien aan de
blauwe plekken had ze ook haar hand of heup kunnen breken. Voor Lily voelde het
echter niet als geluk natuurlijk. Ons reisje zou nu totaal anders gaan verlopen dan
gepland. Zowel de auto als de fietsen hebben nu ook vakantie. Ze staan al dagen op
slot. We zijn na de doktersvisite met een taxi teruggegaan en zijn daarna op het
lichtschip, de Lightvessel 11, wezen eten. De kaart was niet erg uitgebreid, maar we
vonden allebei wat van onze gading. Lily nam confit de canard en ik ging weer eens
aan de grote garnalen. Dit keer waren het er vier met wat patat erbij en een schaaltje
salade. Van deze garnalen viel de smaak een beetje tegen in tegenstelling tot
gisteren, toen ze wel erg goed waren. De in zijn eigen vet gegaarde eend van Lily
was smakelijk. De entourage was wel erg leuk voor ons als vuurtorenliefhebbers. Dit
vuurtorenschip was familie van het vuurtorenschip in de Harlingerhaven, dat is
namelijk Lightvessel 8, dus ook een Engels lichtschip. Eenmaal weer aan boord van
ons hotel hadden we nog even tijd om wat werk te verzetten. Lily gaf al snel de pijp
aan Maarten en ook ik had moeite met de oogjes. Lily's angst dat ze slecht zou
slapen kwam gelukkig niet uit. Op alle pijnstillers viel ze gelijk in slaap en toen ik
onder de douche vandaan kwam, was ze al aan het ronken, gelukkig.