Page 100 - tmp

Stormvloeden als de tweede Sint-Marcellusvloed van 1362 en de Burchardivloed van
1634 zaaiden dood en verderf op het eiland, een pestepidemie in 1629 decimeerde
de
de Amrumer bevolking. Met de opkomst van de walvisvaart, halverwege de 17
eeuw, brak ook op Amrum een periode van welvaart aan. Talloze eilanders
monsterden in de gouden eeuw van de Groenlandvaart aan op Hollandse en Deense
walvisvaarders, sommigen brachten het zelfs tot kapitein. Nog altijd herinneren de
fraaie commandeurshuizen in Nebel aan deze tijden van voorspoed.
Met het einde van de walvisvaart en het voortduren van de geldverslindende
oorlogen tussen Zweden en Denemarken om de heerschappij op de Oostzee, keerde
op Amrum de armoede terug. In de magere jaren die volgden werd er naast jutten
ook aan "strandjen" gedaan. Dat was voor de eilandbevolking een belangrijke
bijverdienste. Strandjen is het overvallen van gestrande schepen en de lading als
buit meenemen. Sterker nog, ook met de bemanning werd soms korte metten
gemaakt. Aangestelde strandwachten werden tureluurs van deze illegale en
criminele praktijken. De eilanders die zich hier mee bezig hielden belandden niet
zelden in het gevang. Gebeden om een gezegend strand werden menigmaal
verhoord. Tijdens zware stormen strandden ettelijke schepen op de gevaarlijke
gronden voor de Amrumer westkust, waarbij de lading veelal ten prooi viel aan de
eilanders. Strandvoogden hadden hun handen vol aan deze illegale strandroverij.
Het verhaal wil dat in 1816 zo’n beetje de helft van de mannelijke bevolking wegens
plundering in het cachot zat.
Na beëindiging van de Deens-Pruisische Oorlog werd Amrum in 1864 door Pruisen
ingelijfd. Nieuwe en vooral strengere wetgeving, waaronder invoering van de
driejarige dienstplicht, waren voor veel bewoners aanleiding het eiland de rug toe
te keren. Zo leven er nu meer nazaten van eilanders in de Verenigde Staten dan
op Amrum zelf.