Page 128 - tmp

Op weg naar Niebüll met een tegemoetkomende trein

Stom genoeg trok ik de deur achter mij dicht. In de kamer lagen de auto- en
kamersleutels, mijn telefoon, ja ons hele bezit. Daar stonden we in de keuken, zeer
onthand. We konden niets. Ik liep op blote voeten en Lily op flipflops. Bellen ging niet,
de telefoons lagen achter slot en grendel. Autorijden kon niet, ook die sleutels lagen
veilig voor iedereen incluis wij. Lily was eigenlijk het best toegerust om naar het, een
kilometer verder gelegen, hotel te lopen om een sleutel te regelen. Kordaat ging ze
op stap, Lily spreekt diverse talen, maar is daar niet zo goed in. Wel begrijpt ze de
mensen meestal veel beter dan ik, als die antwoorden. Ze leest gewoon hun
lichaamstaal en weet mij dan op het rechte pad te brengen. Ik heb altijd al een beetje
last gehad van woorddoofheid zelfs in het Nederlands. Bij slechte articulatie versta ik
er niets van en in het buitenland al helemaal. Dus zonder haar ben ik in het
buitenland een beetje gehandicapt. Ik kan in diverse talen vragen of zeggen wat ik
wil, maar zodra er een antwoord komt, ben ik eraf. Nou, het ging haar prima af.
Even later kwam er een medewerkster met een moedersleutel en was dit avontuur
gelukkig weer goed afgelopen. We hebben de pizza's eerst opgepiept in de
magnetron en in een koekenpan knapperig gebakken. Ach, het was best te pruimen
en we hadden nu een hoop tijd gewonnen omdat we niet uit eten waren gegaan.
Alle twee waren we achter met ons huiswerk, dus de tijd was kostbaar.
Het vervelende als je achter raakt is dat je zaken kan vergeten. Het voordeel is dat
mijn verhaal dan niet zo uitgebreid is. Maar ik heb al eens uitgelegd, dat deze
verslagen mijn geheugen zijn. Ik heb ze echt nodig en ze zijn ook erg handig bij het
maken van de reisfilms. Het was weer een prachtige dag geweest met even een
angstig moment, maar eind goed al goed.