Page 190 - tmp

De Svendborgsundbrug

Wij wisten op het achterdek een mooi plaatsje te veroveren. Aan boord was het druk.
Eerst gingen we onder de Svendborgsundbrug brug door, een hoge verkeersbrug
tussen de eilanden Funen en Tåsinge. Het water was er helemaal wit mee
bespikkeld. In de verte kreeg de wazige streep land steeds meer contouren. Na het
aanleggen liepen we de hoofdstraat in van Ærøskøbing, het belangrijkste plaatsje
op het eiland. Het was alweer, zoals in al dit soort dorpen, een kinderkopjesweg.
Die werd wel omzoomd door heel veel traditionele huizen in diverse kleuren. Het zag
er echt mooi uit. De fietsverhuur lag helemaal aan het eind van het dorpje bij een
benzinepomp. Het was al behoorlijk warm. Toen we opstonden was het al 19 graden
en het zou 28 graden worden in de middag. Naar het noorden reizen om de warmte
in het zuiden te ontvluchten was nu dus zinloos. Bij de fietsverhuur ging het flink mis.
Ik had al een tijd geleden de twee e-bikes gereserveerd bij dit bedrijf. Gisteren had ik
ze nog gebeld dat we kwamen en 's avonds heb ik nog een email gestuurd.
De oudere vrouw die ons hielp keek bedenkelijk. Ze had er eigenlijk maar één ter
beschikking, de andere was gisteren kapotgegaan. Maar ze had wel een oplossing.
Ze had zelf een elektrische driewieler. Dat bleek een fiets met voorop een ronde kuip,
zo te zien voor de hond, want er lag een smoezelige deken in. Het bleek haar eigen
fiets te zijn. We moesten er wel even over nadenken. Ik vroeg naar de actieradius
van de driewieler en die bleek zo'n 70 tot 80 kilometer te zijn. Dat moest voldoende
zijn. Voor alle zekerheid vroeg ik naar het bereik van de gewone e-bike. Dat was
25 kilometer en voor zo'n afstand zouden we geen e-bike nodig hebben. Weer
overleggen en toen bleek ze een spiksplinternieuwe fiets te hebben staan, maar
daarvan was de accu leeg en het zou zeker een uur duren om die op te laden.
Goede raad was duur en de klok tikte door. We hadden gelezen dat alle bussen
gratis waren op het eiland en ook een paar fietsen konden meenemen. Daarom
besloten we om toch gewone fietsen te huren. Werd het te veel, dan pakten we de
bus. Het waren weer van die instabiele fietsen met een terugtraprem en een
handrem op het voorwiel. Slingerend kwamen we op gang, eenmaal op snelheid
was het iets beter. We namen de oostelijk kustweg. Het was hier prima fietsen met
niet te veel wind. We slingerden door een gevarieerd landschap, licht glooiend met
velden in alle kleuren.