Page 78 - tmp

Ze noemden het een Leuchtturm, maar dat was natuurlijk nep. Toen zagen we ook in
de verte het spoorlijntje lopen naar Oland. Het eindstation was op een groot terrein,
waarschijnlijk van de dijkbeheerder, een soort rommelige bouwplaats. Er stonden aan
het eind van de lijn een aantal locomotiefjes en wagons die er veel beter uitzagen
dan de van Nordstrandischmoor. Toen we er een plaatje van aan het schieten waren,
kwam er net een treintje het terrein op. Jammer dat we het niet eerder gezien
hadden, toen die nog op de dijk reed.

Het treintje kwam terug van Oland

Niettemin, we hadden nu al twee keer een treintje zien rijden. In een aantal
Waddenfilms of -fotoboeken is steeds een beroemde treinbestuurder te zien met
een lange, ruige baard en haren en een echte verweerde buitenmens/zeemanskop.
Dat is Hanni, die eigenlijk Johann Petersen heet. Hij is de postbode van Oland en
Langeneß. Helaas zat die deze keer niet met zijn iconisch kop op de Lore, zoals de
Duitsers deze treintjes noemen. We zijn teruggelopen en moesten de sleutel van
ons verblijf bij een restaurant ophalen. Dat zat bij de veerhaven net achter de dijk.
We reden naar ons onderkomen en kwamen bij een flinke villa. Dat zag er goed uit.
Helaas paste de sleutel niet. Er stond 4 op en de man in het restaurant had de
straatnaam plus het huisnummer op een papiertje geschreven en daar stond echt
5 op en geen vier. We snapten er niets van. Zou hij ons de verkeerde sleutel hebben
gegeven. Wel zagen we een rijtje bellen met nummers tot 9. Toch maar weer een
keer proberen met de sleutel en toen lukte het wel. Het bleek dat het huis opgedeeld
was in 8 kamertjes. Dat was een beetje een deceptie. We dachten weer in een
appartement te komen en nu kwamen we in een hokje met nauwelijks ruimte voor
onze koffers, laat staan voor onze andere reut. Er was wel een gezamenlijke ruimte
en een gezamenlijke keuken met een grote koelkast. Dit leek meer op een
jeugdherberg. Het zal wel weer wennen, maar we waren verwend met de grote
ruimte op Nordstrand. 's Avonds zijn we gaan eten bij een restaurant niet ver bij ons
vandaan. Lily nam een schotel met matjesharing, braadharing en haringsalade met
appel en bietjes, ik koos voor een snoekbaarsfilet, met gestoofde koolrabi en wortels
plus puree met mierikswortel. Het smaakte voor ons beiden erg goed. Toe namen we
drie soorten ijs en een soesje gevuld met warme chocolade en daar lag ook een flink
plak ijs bij plus de onvermijdelijke Sahne. Zeer voldaan liepen we terug naar ons
hokje.