Page 198 - tmp

Waarschijnlijk toch verbeeldding geweest. Hierna hebben we wat gedronken bij een
koffietentje met een grote plak cake-achtig taartje met een notenvulling. We waren
gesterkt genoeg voor het volgende project. Vanaf hier konden we namelijk naar het
volgende plaatsje lopen. Er zijn diverse paden die de vijf dorpjes verbinden. Dat kon
onder meer over een pad van de organisatie die het natuurgebied beheert. Dit pad is
alleen toegankelijk met een pas, die je moet kopen. Ik kan me dat voorstellen, want
er is veel onderhoud nodig aan de paden met soms vele honderden en misschien
wel duizenden mensen per dag, die er lopen.

Begin van het pad

De gratis paden zijn vele malen rustiger, maar wel pittiger om te lopen. Ondanks dat
er regen was voorspeld besloten we om dit relatief "gemakkelijke" pad te gaan lopen.
We hadden net een paar spatten regen gehad. Het waren echt een paar spatten.
We liepen eerst naar het beginpunt van het pad. Hier kochten we de toegangspas.
Het pad was bijna 4 km lang, dat moest te doen zijn. We merkten gelijk dat dit een
zeer populair pad is. Omdat het niet eenrichtingsverkeer is, liepen er twee stromen
tegen elkaar in. Gemiddeld was het pad hooguit een meter breed, maar veel stukken
waren smaller. Dit hield in dat we regelmatig moesten stoppen om te wachten op de
tegenliggers. Opvallend vonden wij een aantal zaken. Wij waren praktisch de enige
bejaarden. Het overgrote deel was jong. Er liepen diverse honden mee met de
wandelaars. Een daarvan was een teckel die onmogelijk de vaak hoge treden van
de vele trappen op kon komen, die moest dus worden gedragen.

Het pad