Page 202 - tmp

Castello di Vernazza

Aan de enorme horde toeristen was dat wel te zien. Evengoed kwamen er ook nog
van de volgepakte boten aan, die hun lading op de kade dropten. Ook elk half uur
spuwde de trein massa's mensen uit. Maar ja, we kunnen het niemand verwijten.
Wij zijn hier tenslotte ook heen gekomen. Het pad kwam uit bij de haven en we
bleven ons vergapen aan al die mensen die hier waren, op het wandelpad was dat
eigenlijk net zo. We hebben ons hele leven, volgens mijn weten, nog nooit op deze
manier gewandeld, op de Vierdaagse na dan. Alleen had je daar geen tegenliggers.
Het viel dus eigenlijk een beetje tegen, want je had prachtige uitzichten en een mooie
omgeving, maar er waren praktisch aldoor mensen om je heen. Het langst dat we
alleen liepen was hooguit 30 seconden en dan was er weer volk. Evengoed zijn we
blij dat we het hebben gedaan, we weten nu hoe het er tussen de dorpen uitziet.
Toch hebben we wel een keer eerder zoiets gezien, namelijk in Japan op het eiland
Honshu. We gingen naar een slapende vulkaan, die erg populair is om te beklimmen.
Het was begin herfst en de natuur kleurde prachtig. Het was een prachtig
berglandschap waar je alle kanten uit kon, maar iedereen wilde de Norikuraberg
beklimmen. Het was tot aan de top een lange rij van mensen die omhooggingen en
naar beneden. Wij wilden daar echt niet tussen lopen. Het was een prachtig gebied
waar het verder heel rustig was. Bij dit soort taferelen denk ik ook altijd aan die
beruchte foto op de top van de Mount Everest waar in de zone des doods een lange
rij klimmers stond te wachten om maar op de hoogste berg ter wereld te kunnen
staan. Het plaatsje zelf deed erg denken aan ons plaatsje. Ook hier natuurlijk waren
de hoge, gekleurde huizen waar deze streek om bekend staat.