Page 200 - tmp

We hebben bijna de hele tocht de teckel met zijn baasjes gezien. Of wij passeerden
ze of ze kwamen ons voorbij, terwijl wij aan het rusten waren. Opvallend was ook dat
de jeugdige tegenliggers ons als opgaand verkeer niet voor lieten gaan. In de bergen
heeft omhoog altijd voorrang. Ook opvallend was dat bij het passeren zij altijd aan de
rotswandkant stonden en wij gedwongen werden om langs de rand van de afgrond te
schuifelen. Nu was dat niet zo dramatisch als het klinkt. Bij echt flinke dieptes waren
er hekken geplaatst, zodat je niet naar beneden zou tuimelen. Maar waar de diepte
maar een paar meter was, was het toch wel goed uitkijken, dat je niet over het randje
viel. Het eerste stuk was zwaar, een paar honderd meter met uitgehouwen trappen
omhoog. Het waren natuurlijk gewoon rotsen en de treden waren per definitie niet
gelijk. Hierna kwam er een lang stuk dat praktisch over dezelfde hoogtelijn liep, dus
weinig klimmen en dalen. We hadden regelmatig uitzicht over de prachtige rotskust.
In het begin een mooie terugblik op Monterosso. Regelmatig liepen we tussen
landbouwterrassen door, sommige met wijnstokken. Halverwege het pad zat een
Roma-achtige man accordeon te spelen, zijn vrouw zat erbij. Het waren oude
mensen, die op deze manier wat geld bij elkaar probeerden te bedelen. Wij gooiden
een euro in het bakje, maar gezien de enorme hoeveelheid mensen, die hier per dag
voorbijkomt, lag er niet veel in het bakje, meest overigens echt kleingeld. Afijn, we
lopen maar verder. We kwamen onderweg een aantal beekjes tegen. Over een was
een klein boogbruggetje gebouwd, dat al erg oud moest zijn. Op driekwart van de
wandeling begon de daling.

Eerste zicht op Vernazza Hagedisje

Toen hebben we de stokken gepakt voor meer stabiliteit. Voor onze knieën zijn de
afdalingen wel een bezoeking, zeker voor die van mij, die allebei flink gehavend zijn
aan de binnenkant. Retropatellaire chondropathie heet dit, om maar eens in dokters
potjeslatijn te spreken, en daar heb ik al zeker een kleine veertig jaar last van.
Het wordt alleen de laatste jaren erger. Toch kan ik gelukkig tot nu toe nog steeds
dit soort wandelingen maken. Dichter bij onze bestemming gekomen, het dorpje
Vernazza, kregen we prachtige uitzichten op dit dorpje. De opvallende grote kerk
stond hier direct aan de haven en ook hier weer de kenmerkende hoge, gekleurde
huizen. Op een hoge kaap stond een grote ronde wachttoren. Die was van het
kasteel. Vernazza wordt wel beschouwd als het meest pittoreske van de vijf dorpjes.