Page 214 - tmp

Later moesten we toch klimmen naar het hoogste punt van dit pad. We hadden het
ene na het andere mooie uitzicht op de kust. Veel van de oude terrassen zijn niet
meer in gebruik, maar in het voorjaar staat het er vol met bloemen. Het was minder
druk op het pad dan dat van gisteren. Leuk ook waren de uitkijkjes op de dorpen om
ons heen. De hogere bergtoppen zaten allemaal nog in de wolken, maar boven zee
leken het onschuldige wolkjes, niet van de die donkere dreigende. Het was in feite
ontspannen wandelen, al moest je natuurlijk continue op je qui-vive zijn. Een misstap
of uitglijder was zo gemaakt en als je hier zou vallen, dan waren breuken zeer
waarschijnlijk. Ze moeten je dan per helikopter evacueren. Dat zien we genoeg op
ons eiland. Dit was voor ons geen aantrekkelijk idee. Helikoptervliegen is geweldig,
maar dan moet je niet plat op een brancard liggen. We zagen overigens vanuit
Corniglia aldoor een helikopter boven de rotswanden vliegen.

Corniglia

Aan een lange lijn eronder hing een lange balk of zoiets. Bij werkzaamheden op
deze ontoegankelijke rotswanden, wordt vaak een heli gebruikt om materiaal of
gereedschappen te brengen. Na zo'n anderhalf uur lopen, waren we op het hoogste
punt. Hier waren twee restaurantjes, waarschijnlijk vroeger gewoon boerenwoninkjes.
Delen van het pad waren vroeger de enige wegen in dit gebied. Het was wel heel
slim van de mensen hier. Van beide kanten over het pad kwamen vermoeide en
dorstige klimmers. Een van de restaurantjes had alleen maar allerlei soorten
vruchten, die je zelf kon uitpersen om daar op te drinken of mee te nemen. Gezien
de enorme aantallen wandelaars per jaar, moest het hier een gouden business zijn.
Wij zijn een eindje verder op een rotswandje gaan zitten om uit te kijken over het
gebied en wat uit te rusten. Het klimmen was nu over, vanaf hier ging het alsmaar
naar beneden. We begonnen met de afdaling. Het eerste stuk bestond uit een hele
lange trap van uit de rotswanden gehakte treden. Het naar benedenlopen was
minder vermoeiend als het klimmen, maar even goed kostte het ons behoorlijk wat
inspanning om over de vaak ongelijke en soms ook hoge treden naar beneden te
gaan. Een paar stukken waren een beetje glibberig. Gelukkig was het allergrootste
deel van het pad stroef genoeg om voldoende grip te houden. Het kwam wel heel erg
aan op onze knieën. De jeugd denderde zo naar beneden, alsof het een gewone trap
was. Opvallend vond ik wel dat bij het omhooggaan we vaak werden ingehaald door
snelle lopers, maar een eindje verder stonden ze dan uit te rusten, terwijl wij in een
trager tempo rustig door bleven sukkelen.