Page 176 - tmp

We zijn langs de winkeltjes aan de boulevard teruggelopen. Ik scoorde daar nog een
leuk bont overhemd met korte mouwen. We zagen bij een van de kledingwinkeltjes
een groep, naar mijn mening, Indiase toeristen die stonden te schreeuwen tegen een
van de verkoopsters. Het gedoe ging om broeken. Er hingen broeken van € 4,50 en
andere broeken van beter kwaliteit, dus iets duurder. Daar wilden ze een paar van
hebben, maar die waren duurder en dat accepteerden ze niet. De vrouwen en
mannen stonden maar te schreeuwen, de vrouwen stonden aan de broeken te
trekken en de mannen waren aan het zwaaien met geld. Ondertussen riepen ze
maar: "Hurry, hurry" op een agressieve toon. Ze waren allemaal totaal verzenuwd.
Uiteindelijk werd een stapel biljetten neergekwakt en sleurden ze de broeken mee.
Een andere verkoopster stond mij meewarig aan te kijken en ik schudde mijn hoofd.
Toen de luidruchtige groep was afgedropen raakten we aan de praat. Bijzonder was,
dat deze vrouw vertelde dat sinds covid het publiek steeds onbeschofter is
geworden, korte lontjes en altijd veel misbaar. Dit verhaal kennen wij ook op ons
eiland, maar ook de afgelopen reizen op de andere Waddeneilanden en de korte
trips in eigen land, maar ook in Luxemburg overal hetzelfde verhaal. Zou dit vaak
onbeschofte gedrag ook een long covid effect zijn, het lijkt er wel op en er is nog
geen medicijn voor gevonden helaas. We liepen terug naar het hotel om onze kamer
te gaan bekijken. Het was een echt groot hotel, niet helemaal onze keus, want
meestal is het er erg onpersoonlijk, maar de dames van de receptie waren heel
vriendelijk en begroetten ons als oude vrienden. De kamer was royaal opgezet met
een enorm bed van 2,5 meter breed. Genoeg voor nog een stel vrienden of
vriendinnen, maar die waren zo gauw niet te vinden. De badkamer was ook royaal
met een grote ruit naar de kamer. Met jaloezieën kon je je discreet terugtrekken, als
je dat al wilde. We hebben onze spullen uitgepakt en enigszins chaotisch uitgestald.