Page 234 - tmp

Laten we opnieuw beginnen en zeggen, er liep een meisje voor ons met een
welgevormde, fors gevulde bips. Ze droeg een tanga. Dus het minimale stukje textiel,
dat van het stuitje loopt naar het minimale driehoekje dat haar schaamdelen moet
bedekken, was vakkundig weggewerkt in de scheiding tussen haar zitvlak. Overigens
schaamdelen, waarom zou je je moeten schamen voor dat deel van het lichaam dat
de Franse schilder Gustave Courbet L'Origine du monde heeft genoemd. Kijk maar
eens op internet als je het schilderij niet kent, maar ik dwaal af. Over dit geweld aan
vlees was een doorschijnende zeer strakke zwarte maillot of zoiets aangedaan.
Hierdoor zag het er nog naakter uit. Wat echt een ergernis voor mij is, zijn de vele
plastic verpakkingen die hier worden gebruikt en overal nonchalant worden
achtergelaten. Het wemelt in deze zeeën daardoor van de plastic drinkwaterflesjes.
Overal in de natuur vind je weggeworpen plastic bekers, plastic bakjes voor
maaltijden met plastic bestek en dat soort rotzooi. Er wordt hier veel gesnorkeld en
overal zie je snorkelsets in de winkels. Snorkelen doe je omdat het onderwaterleven
mooi vindt. Daarom snap ik niet dat je de verpakking van zo'n net gekochte uitrusting
gewoon achterlaat bij een palmboom. Zo, daar zijn we mooi vanaf. Als milieujutter
doet het me pijn hoe we met z'n allen de wereld aan het kapotmaken zijn. Mooi,
genoeg stoom afgeblazen. We zijn naar onze kamer gegaan om even bij te komen
en af te koelen. Het was toch weer behoorlijk warm, ondanks dat er sluierbewolking
hing en de felste zonstraling wat gedempt werd. Na een uurtje zijn we gaan
zwemmen. Lily's duikbril besloeg steeds onder water, wat we er ook aan deden om
dat ongedaan te maken. Ik wilde proberen of dat bij mij ook het geval zou zijn.
Normaal spuug je in je duikbril voor het zwemmen en spoelt hem dan af in zeewater.
In je speeksel zitten vetafbrekende enzymen. Hierdoor beslaat je bril niet. Dit is een
oud duikerstrucje dat altijd werkte maar nu niet meer. Het was een nieuwe bril omdat
Lily haar oude is kwijtgeraakt in Indonesië destijds. Daarna zijn we niet meer in
snorkellanden geweest, ook al door covid kwam het er niet meer van. We kwamen er
nu pas achter. Morgen hebben we een privéboot geregeld om ons naar een aantal
mooie plekjes te brengen en dan heeft ze een duikbril nodig. Bij een duikzaak heb ik
gevraag om speciaal spul om de bril te ontvetten, met zeep en alcohol lukte mij dit
niet. Daar vertelden ze dat er tegenwoordig vaak een kunststof laagje op het glas zit.
Dat moet je er met een aansteker afbranden en dan polijsten met tandpasta.
Weer wat geleerd, maar we hadden de bril niet mee en morgenochtend kan ze er
een krijgen op de boot. Het gouden uurtje zat er aan te komen en we wilden ergens
een biertje gaan drinken. We hadden ook een beetje lekker trek, dus toen we een 7-
Eleven tegenkwamen haalden we een zak cashewnootjes in een zoet jasje op. De
kassière keek ons bewonderend aan en maakte een gebaar van spierballen. De hele
zaak stond vol jeugd en daar stonden die twee krasse knarren vol levenslust tussen.
We vielen hier wel weer op. Ze wilde weten hou oud we waren en keek bewonderend
naar ons. Ach dan krijg je toch weer een oppepper.We liepen verder naar het eind
van het strand. Hier zochten we weer het tentje van gisteren op. We werden als oude
vrienden ontvangen en ze hadden de biertjes al klaar staan voor ons. We zaten
heerlijk te genieten van al het leven in de baai, de vele boten en de strandgangers.
Vlak bij ons stonden drie mensen tot hun middel in zee alleen maar te kletsen.
Dat hebben ze zeker een half uur volgehouden. Hierna zijn we gaan eten. We gingen
in hetzelfde restaurant eten als 's middags. Hier was gelukkig keus in vis. Een vis die
we nog nooit hadden gegeten was de barracuda. We kozen voor zoetzuur met veel
groenten en een met gember en ananas. Toe namen we Thaise roti's, een soort
knapperige pannenkoek met banaan en ananas. Vruchten hier zijn altijd zo lekker.
Ze krijgen hier de kans om te rijpen in de zon.