Page 246 - tmp

Daarna zijn we naar onze kamer gegaan om het heetst van de dag te ontvluchten
en alle zaken weer bij te werken. Tegen vieren hebben we een wandeling door het
plaatsje gemaakt. Op sommige momenten kon je over de hoofden lopen en ander
momenten was het even rustig. Ons hotel lag aan het eind van het plaatsje, dus daar
was het al wel rustiger en veel badgasten waren nu naar het strand of op excursie.
Alleen als er een veerboot binnenkwam was het weer even hectisch. Bij het Loh
Dalumstrand aan de andere kant van de verbindingsdam hebben we een biertje
gedronken. Het was hier een stuk rustiger met boten. Er lag maar een handje vol in
de baai, die aan de linkerkant eindigde in een paar mooie kalkformaties. Dit was echt
een tropisch strandje. We hebben in de bijna vijftig jaar dat we reizen nog nooit zo
vaak op een terrasje gezeten als nu. Wat dat betreft is dit een uit de toon vallende
reis, maar wel positief. Een negatieve ervaring is dat wij het nog nooit ergens zo
druk hebben gezien op al onze reizen. We hebben wel eens vaker tijdens deze
feestdagen gereisd, maar dat was altijd in veel minder toeristische gebieden,
tenminste in die tijd. Veel landen zijn wat dat betreft veranderd. Wellicht heb ik het al
eens verteld. In Peru hebben wij het Incapad gelopen naar Machu Picchu. Toen wij er
liepen waren we de enige groep. We zijn nooit iemand tegengekomen, boven in de
bergen tot 5000 meter hoogte. Tegenwoordig moet je een jaar van tevoren boeken
en loop je, bij wijze van spreken, in kolonne achter elkaar. Het wordt nu wel het
Pooptrail genoemd, want er zijn geen sanitaire voorzieningen onderweg. Toen we
naar de Galapagos eilanden gingen, hebben we de hele tocht een handje vol boten
gezien. Nu liggen ze in bosjes te wachten om de mensen op een eiland te kunnen
afzetten. Reizen wordt steeds gemakkelijker en het vervoer per vliegtuig is alleen
maar goedkoper geworden. Veel mensen moeten van het toerisme leven, maar het
gaat op een gegeven moment uit de klauw lopen. Kijk maar bijvoorbeeld naar de
grote steden als Amsterdam, Rome en Venetië. Wij prijzen ons gelukkig dat we veel
landen hebben bezocht waarin toentertijd nog veel authentieks was te zien. Op veel
plaatsen is dat helaas verdwenen. Zelfs in het binnenland van Nieuw-Guinea liepen
er vrouwen rond met een mobile telefoon verstopt achter hun rieten rokje, dat was in
2015. Je moet tegenwoordig wel heel ver gaan om nog echt iets oorspronkelijks te
zien, dat niet door ons toeristen is aangetast. Het is een beetje tweeslachtig, je
vernielt veel, maar heel veel mensen verdienen er ook een boterham aan.
Als iedereen zou stoppen met toeristisch reizen dondert de wereld in elkaar, ben ik
bang. Gelukkig zijn er ook erg veel plaatsen waar een goede balans is gevonden.
Ik denk dat we op Terschelling tot nu toe ook wel redelijk in balans zijn gebleven.
Dit is voor een groot deel te danken aan de invloed van de eilander socialisten.
Daar ben ik wel trots op. Maar goed, we zaten lekker over de baai uit te kijken naar
al die bedrijvigheid en tevens rust. Ook hier stonden mensen lange tijd in het water.
Zwemmen zag je er niet een. Op een ligbed met een glaasje en hapjes of aan een
terrastafel. Leuk voor even vind ik, dus we werden weer actief en zijn een plekje aan
het zoeken geweest om te eten. Helaas is dit een heel erg duur eiland in vergelijking
met veel andere plekken in Thailand. Een normale visschotel was hier net zo duur of
duurder dan bij ons. Dat vonden we te gek. We zijn weer beland op het terras waar
we vanmiddag en gisteravond ook hebben gegeten. De Thaise keuken lieten we
even met rust. Ze hadden een grote grill en daarop lagen mooie kippen te grillen.
Ze waren gemarineerd in een lekker sapje. Allebei kozen we voor een halve kip.
Het smaakte prima. Toe nam ik een crispy roti, dus een soort knapperig
bladerdeegachtig, dun pannenkoekje met gekarameliseerde suiker er bovenop en
Lily nam er een met mango. De buikjes zaten weer vol. We konden onze laatste
nacht op dit eiland in.