Page 60 - tmp

Wat Lamai

Wat zijn er toch veel verschillende mensen, die er ook allemaal anders uitzien.
Het was wel speuren naar mensen zonder tattoos. Wat moet daar een geld mee
verdiend zijn. Er waren wel heel bijzondere afbeelding bij, maar toch ook nog veel
aarsgeweien. We verwonderde ons over een Nederlandse moeder met een jongetje,
dat ze niet echt in de hand had. Het jongetje wilde alleen maar spelen aan de rand
van het zwembad of in een soort bak waarin je je voeten van zand kon ontdoen.
Hij had een klein autootje dat steeds in het zand werd gedrukt en dan in het water
werd afgespoeld. Moeder probeerde hem in zee te lokken, maar dat was toch wel
eng. Opeens was moeder verdwenen. Het jongetje pendelde haast dwangmatig van
het zwembad naar de spoelbak op het strand. Er was totaal geen toezicht. Later zag
ik dat pa en ma rustig zaten te eten met nog een baby op schoot, zonder op het kind
te letten. Wij hebben geen kinderen, maar als dat zo was, dan zouden wij nooit zo'n
jong kind helemaal alleen laten. Toen ik nog strandwacht was op Terschelling, dat
heb ik twee jaar gedaan, was er een jongentje vermist. Die was van het strand van
Midsland zowat tot aan de Boschplaat gelopen, lekker voor het windje uit. Dat was
zo'n acht kilometer en dat voor een jongetje dat hooguit vijf of zes jaar was!
Vanaf hier zijn we teruggelopen naar ons hotel, dat nu veel gemakkelijker ging dan
eergisteren. Het was vier graden koeler met regelmatig wolken, dat scheelde een
jas of juist geen jas. We zijn, eenmaal terug op de kamer, nog even aan het werk
geweest en daarna was het relaxtijd. In een klein strandtentje hebben we van een
biertje genoten terwijl we keken naar wat er allemaal voorbijkwam, maar ook naar
een groep jongens die druk in de wilde branding aan het spelen waren. Ze hadden
er duidelijk zin in en gedroegen zich als echte haantjes. Door de zware stroming
werden ze een heel eind in zuidelijke richting weggezet.