Page 26 - tmp

Dat lag in lijn met de nieuwe wetgeving genaamd de Black Local Authorities Wet.
Voorheen werden de townships geregeerd door het gemeentebestuur in
Johannesburg, maar in de jaren ‘70 nam de overheid de controle over. Soweto’s
onafhankelijk gekozen gemeentebestuur kreeg niet de beschikking over genoeg geld
om de woningnood en de infrastructurele problemen op te lossen. De bewoners van
de townships noemden de zwarte gemeentebestuurders marionetten van de blanke
apartheidsregering. Het verzet tegen het apartheidsregime werd groter door de
uitsluiting van de zwarte bevolking in het nieuwgevormde "trilateraal Parlement"
(waarin wel vertegenwoordigd waren: blanken, Aziaten en kleurlingen). In de jaren ‘80
werd het verzet tegen apartheid in Soweto steeds heftiger en kreeg het meer bijval
vanuit de rest van de wereld. Economische en onderwijskundige boycots werden
ingesteld. Studentenverenigingen en straatcomités werden opgericht en
burgerinitiatieven ontstonden als alternatief voor de overheidsinstellingen. Dit leidde
tot de huidige staat van deze stad.

Aangekomen in Soweto pikten we een lokale gids uit Soweto op. We maakten eerst
een toer door deze roemruchte plaats in Zuid-Afrika. Tijdens het rijden kregen we heel
veel informatie van onze gids, een knappe, Afrikaanse vrouw, die hier was opgegroeid.
Eigenlijk reden we door een normaal plaatsje, zoals we op onze vorige reis in Zuid-
Afrika ook al veel hadden gezien. We kregen heel veel informatie over het ontstaan
van Soweto. Wat we ondertussen tijdens het rijden zagen was een plaats met veel
verschillende soorten huizen van arme mensen, middenklasse en rijkere mensen. Er
waren ook wel een paar plekken met krottenwijken, maar dat zie je vaak bij
derdewereldlanden, maar ook wel in iets minder extreme vorm in ons "superieure"
Europa. Daarbij wil ik aantekenen dat onze voorouders, maar ook wijzelf, meestal
debet zijn geweest aan de slechte omstandigheden waaronder deze mensen vaak
moeten leven. Neem Zuid-Afrika, het land staat bol van de bodemschatten, zilver,
goud, chroom, ijzer en nog wat grondstoffen. Voor de ellende begon kon Zuid-Afrika
zichzelf helemaal bedruipen. Er was genoeg voedsel en alle grondstoffen werden ter
plaatse verwerkt. IJzererts werd hier gesmolten en het ijzer werd verwerkt tot
machines, spoorwegen, locomotieven, noem maar op. Door allerlei wanprestaties van
opeenvolgende regeringen werden er door corruptie en foute beslissingen fortuinen
doorheen gejaagd, waardoor er nu geen geld meer is om het land te onderhouden. De
ene stomme beslissing na de andere werd genomen. Een voorbeeld is bijvoorbeeld
de spoorwegen. Het land was goed ontsloten door prima spoorwegen met prima
materiaal. Dat is echter lang verwaarloosd. De ANC-regering besloot om de boel op te
knappen. Er werd een Afrikaanse ingenieur aangesteld. Die maakte plannen voor de
renovatie en ontwierp onder meer locomotieven. De oude, blanke, ingenieurs maakten
hier aanmerkingen over. Dat was puur racisme, zei de regering, dus de treinen werden
gebouwd. Bij de eerste rit bleek dat de locs te groot waren voor het bestaande spoor,
ze pasten niet door de tunnels. Nu staat er dus een heel stel locomotieven, die niet
kunnen rijden en onverkoopbaar zijn. Die kunnen dus naast de straaljagers staan die
ook niet kunnen vliegen en zo is er misstap na misstap. Alleen hierover is al een dik
boek te schrijven. Maar we gaan na deze ontboezeming weer verder met het verhaal.
We gingen naar het Hector Pieterson Monument. Dit is op gericht naar aanleiding van
grote protesten in 1976. Dit liep helemaal uit de hand toen de politie op de menigte
begon te schieten. Een van de eerste slachtoffers was een schooljongen van 13 jaar,
Hector Pieterson. De Opstand in Soweto op 16 juni 1976 was een belangrijke
gebeurtenis in de strijd tegen het Apartheidsbewind in Zuid-Afrika.