Page 160 - tmp

Vlak bij de Waddendijk zagen we een van de oudste en best bewaarde herbergen
van Denemarken. De Sønderho Kro, die in 1722 haar deuren opende. In een aantal
huizen stonden twee porseleinen hondjes achter de ramen. Op Terschelling werden
dat "hoerenhondjes" genoemd, verwijzen naar het oude gebruik van prostituees om
deze beeldjes met hun snuit naar de kamer te zetten als er een klant was en met hun
snuit naar het raam als de dame vrij was. Feit is dat in de tijd van Queen Victoria, die
zelf een spaniël had, porseleinen hondjes uitermate populair werden bij de Engelse
middenklasse. In diezelfde tijd was de visserij in sommige Nederlandse dorpen
minder lonend, hierdoor monsterde veel vissers zich aan bij de schepen die voor de
haringvangst naar de Shetlandeilanden van Schotland voeren. De door
pottenbakkers van Staffordshire vervaardigde beeldjes werden immense populaire
zeemanssouvenirs bij de Nederlandse vissers. Ze waren betaalbaar en werden thuis
als mooi ervaren. Zo kwam het dat de hondjes per paar op vele schoorsteenmantels,
commodes en in hoekkasten van de vissersgezinnen en zeelieden te vinden waren.
Op dit eiland gaat er een ander verhaal rond. Als de kostwinner op zee verbleef, dan
keken ze naar buiten. Zo konden ze over het welzijn waken van de achterblijvers.
Met de koppen naar binnen gericht, was de heer des huizes veilig teruggekeerd van
zijn reis. Welk verhaal ook waar is, het zijn leuke zeemanssouvenirs die ook op ons
eiland vaak te zien waren en nog steeds zijn. We zijn nog naar het kweldergebied
van de zuidpunt gelopen. Hier lag een diepe geul tussen het eiland en een flinke
begroeide bank. Er lagen twee bootjes die waarschijnlijk alleen met hoog water naar
buiten toe konden. Na het bezoek aan Sønderho fietsten we vanaf de zuidpunt terug
naar Nordby. Allebei vonden we het verstandig om niet ook nog het noordelijke puntje
te verkennen, dat hoofdzakelijk natuurgebied is. Het lijkt hier veel op wat wij thuis ook
hebben. We waren allebei flink achter met ons huiswerk dus een keer wat eerder
"thuis" zou ons geen kwaad doen. Tenslotte waren we hier eerder geweest. Het werd
een plezierige rit met een matig windje in de rug. We leverden onze fietsen in en
liepen naar de veerhaven. De veerpont kwam er al aan. Dit betekende het eind van
onze epische reis langs alle Waddeneilanden. Al heel veel jaren hebben we op
plannen gebroed om ze allemaal te bezoeken. We hebben overwogen dit met de
fiets te doen, maar dit kwam er niet van. Met een bootje zou het helemaal echt zijn,
maar die hebben we niet. Nu was het eindelijk zover en konden we onze Waddenreis
beëindigen.