Page 156 - tmp

Dat is altijd flink wennen en lastig voor mij want ik moest steeds mijn Gopro
videocamera bedienen om te filmen. Die zat op het stuur gemonteerd. Om de
spanning niet te hoog te laten oplopen, we zijn heelhuids 's middags teruggekomen.
We reden gelijk naar het strand waarover de weg naar het zuiden loopt. Daarnaast
was er een hoofdweg, die we later zouden gebruiken. We kwamen uit bij Fanø Bad.
Net als op Rømø mag iedereen op het strand rijden, dus ook met de fiets. Het was
hier vele malen rustiger dan op Rømø. Het zand was mooi hard, stevig aangestampt
door duizenden auto's. Het was wel leuk om weer eens op het strand te rijden met de
fiets. Vroeger hebben we dat een paar keer gedaan op Terschelling, een tochtje naar
de Hoek, zoals de eilanders de oostelijkste punt van het eiland noemen. Die ligt aan
het Amelander gat. Via het zandpad langs de Boschplaat heen en terug, bij
laagwater, over het strand. Destijds een tocht van ongeveer 25 km, maar
tegenwoordig een paar kilometer korter door de zandvraat van de hongerige zee.
We zijn op de oostpunt een hoop land kwijtgeraakt. Rijkswaterstaat vindt het nog
niet nodig om in te grijpen. Maar we gaan weer terug naar het strand van Fanø.

Fietsen op het strand van Fanø

Het eerste stuk ging over het zeer brede strand. Later werd het een pad tegen de
duinvoet aan. Hier en daar was het uitkijken, omdat het deels glibberig was of er
stonden diepe plassen. Maar wij, stoere eilanders, zijn wel wat gewend. Om de
volledige afstand van zo'n elf kilometer op het strand te gaan fietsen, leek ons te gek.
Het was toch wel zwaar rijden met deze fietsjes in de tegenwind, die gelukkig zeer
matig was. Halverwege was er een afslag over een schelpenpad naar de Pælebjerg,
een hoog duin, dat voor een deel boven het dennenbos uitkwam. Dit bos bedekt het
middendeel van het eiland.