Page 130 - tmp

Er liep een breed, onverhard pad dat later wel een eind omhoogging. We bevonden
ons nu in het Parco di Montecchio, een natuurpark op een berg. Het was een echt
bospad. Na een tijdje lopen kwamen we bij een plek waar veel bijenkorven stonden,
we begrepen nu waar de honing vandaag kwam. Wel stonden er waarschuwingen
voor hoornaars. Deze reuzenwespen, die ook in Nederland voorkomen, kunnen erg
agressief zijn. Ze eten insecten die ze eerst doodsteken, dus ook bijen staan op het
menu. Ook zaten er teken in dit gebied. Dus we moesten oppassen. We kwamen bij
een plek met wat gebouwen. Binnen een omheining liepen damherten. Die hadden
we een paar weken genoeg gezien in de Amsterdamse Waterleidingduinen.
We zagen hier een man in een witte overal met nog wat mensen eromheen. Hij had
een demonstratie bijenkast bij zich. Dit is een smalle kist met aan beide zijden glas,
zodat je de activiteiten van de bijen goed kon bekijken. Hij wees de koningin aan.
Het was bedoeld voor een school die morgen zou komen. De leraren werden vast
voorbereid. Na deze ontmoeting zijn we naar het pad gelopen, dat we eigenlijk
hadden willen doen. Het zou naar een grot en een waterval leiden. We hebben toch
maar een stuk geprobeerd of het voor ons te doen was. Op zich was het niet echt
moeilijk, maar het ging alleen maar naar beneden en dan moet je later ook weer
omhoog. Erger was dat de grond nog steeds nat was van de regen en de klei plakte
in dikke plakken onder onze schoenen. Het kroop steeds meer omhoog. Daarom zijn
we toch maar omgekeerd. Op een bankje zijn we wel twintig minuten bezig geweest
om de ergste klei te verwijderen uit onze profielzolen. Het leek wel Bisontix, zo
plakkerig als deze klei was. Het meest van het plakspul kregen we met een takje
eruit gepeuterd. Het is vervelend als je met zulke schoenen een gebouw ingaat en je
een spoor van brokken modder achter laat, want als het droog wordt, breekt het
tijdens het lopen wel uit je profielzolen.