Page 134 - tmp

Water is zo gewoon en de meeste frisdranken vindt ze niet lekker, net als ik. Vandaag
ging ze dus weer aan de wijn. De ober was helemaal verbaasd, moest ze geen
alcoloos bier. Nee natuurlijk niet, we konden er alle twee weer tegen aan. Ze zat echt
te genieten van haar fors gevulde glas. We namen alle twee ossobuco. De basis van
deze schotel zijn kalfsschenkels. De schenkels worden met onder meer uien, wortel
en bleekselderij gestoofd. We kregen een behoorlijk bord vol heerlijk mals en sappig
vlees met in het midden een stuk bot. Het was echt overheerlijk. Erbij namen we
gegratineerde tomaten. We hebben hier vier dagen echt voortreffelijk gegeten.
De maaltijden waren met liefde gemaakt en niet duur, zelfs flink goedkoper dan in
Nederland. De huiswijnen waren stuk voor stuk uitstekend en het personeel was heel
erg aardig. We werden haast als vrienden bejegend en na afloop van de maaltijd
kwamen ze allemaal afscheid van ons nemen. Dit alleen al maakte dit bezoek aan
San Marino een gedenkwaardig deel van deze reis, maar we zitten nog aan tafel en
de dessertkaart kwam natuurlijk weer op tafel. De desserts hier waren eigenlijk te
mooi om op te eten. Alleen al het zicht erop was een genoegen op zich. Lily nam een
tiramisu. Als je in Italië bent, San Marino is eigenlijk een stukje Italië, dan moet je
zeker een keer dit nagerecht hebben gegeten. Ik nam een citroen toetje. Dat bestond
uit citroengelei, vanille, witte chocolademousse, namelaka, (een extreem smeuïge
Japanse chocolademousse) en marsepeinbiscuit. Daarbij dronk ik een grappa, Lily
had namelijk een tweede glas wijn besteld, ze moest wat inhalen. Nu stonden we
weer gelijk. Grappa is een Italiaanse gedistilleerde alcoholische drank, die
vervaardigd wordt uit distillatie van de restanten van de druiven na de wijnbereiding,
dat wil zeggen de schillen en de pitten. Het is wel een heftig drankje dat je naar
beneden voelt gloeien terwijl het richting maag gaat. Ondertussen bleven we kijken
naar een wisselend decor met dramatische wolkenpartijen. De ondergaande zon
produceerde oranje-gouden randen rond de wolken. Ook waren er lichtbanen,
Jacobsladders, die normaal naar beneden lopen vanonder de wolken, maar nu ook
daar bovenuit schenen als zoeklichten naar de hemel. Een beter afscheid van een
plek kan je niet bedenken. Morgen trekken we de stoute, of liever vieze schoenen
weer aan en trekken we verder. Via een forse omweg, namelijk via Milaan, gaan
we eindelijk richting Cinque Terre, zij het aan de onderrand, waar we eerst beginnen.
Welterusten en tot morgen.