Page 222 - tmp

In het Manarolese dialect werd dit veranderd in "magna roea" wat "groot wiel"
betekent. Dit zou verwijzen naar molenstenen. We zagen er twee liggen bij de
kerk, maar waarschijnlijker lijkt me dat hiermee het waterrad wordt bedoeld, dat we
halverwege de stad zagen bij een groot gebouw. Maar ik loop al vooruit, dus terug
naar het verhaal. Ik wilde treinkaartjes kopen bij de toeristeninfo, maar hun systeem
lag plat, dan maar met de automaat. We hadden opnieuw maar een paar minuten en
het jonge stel voor ons zat ook al met dit moeilijke ding te knoeien. We hadden er
meerdere toeristen mee zien modderen, maar zij kregen er uiteindelijk kaartjes uit.
Ze hadden er vier gekocht. Alleen al het printen van het kaartje duurde een
eeuwigheid, laat staan vier. Eindelijk was het klaar, maar het bakje waar de kaartjes
invielen was enorm stompzinnig ontworpen. Mijn moeder zou dan vroeger met een
melodramatische stem zeggen: "Mannen!!" Hierin klonk een wereld aan minachting
door, voor de door mannen stompzinnig ontworpen spullen, waarmee ze zelf nog
nooit hadden gewerkt. Er zat namelijk een plexiglazen klep voor het bakje die zo
groot was, dat je je hand nauwelijks in het bakje kon krijgen. Aan de binnenkant van
het klepje zat een randje. Een van de kaartjes vloog tegen het plexiglazen klepje aan
en bleef door statische elektriciteit achter het randje hangen. Het zoog zich vacuüm
tegen het klepje aan. Doordat er zo weinig ruimte was, kon zelfs de vrouw met haar
vingers niet bij het kaartje komen. Het kaartje zat heel genoeglijk, maar treiterend te
kijken naar alle pogingen om het te pakken. Uiteindelijk lukte het de man om met een
natgemaakte vinger de kaart te pakken. De tijd tikte door, dus ik raadde Lily aan
maar vast naar het perron te lopen, zij kan niet meer zo hard hollen. Toen was ik aan
de beurt. Eerst moest ik een tijdje wachten tot het welkomstscherm kwam. Daarna
begon een ingeblikte stem mij te manen om op te passen voor zakkenrollers. Hierna
kon ik intoetsen dat ik de Engelse taal wilde. Daar moest die machine toch wel even
rustig over nadenken. Toen kwam de vraag wat ik wilde, met een heleboel keuzen
op het scherm. Ik wilde verdomme gewoon twee kaartjes voor de trein.

De kust bij Manarola