Page 234 - tmp

Gisteren hadden we een restaurant op internet gevonden, dat goed werd
gewaardeerd. Het was volledig volgeboekt, dus we hadden voor vanavond wel
gereserveerd. We waren de eersten, maar al heel snel vulde de tent zich. Het was
eigenlijk een pijpenla, maar wel heel sfeervol. De ober was een immigrant uit het
zuidelijk continent beneden Italië. Later kwam de bazin en dat kon je ook met
drukletters in kapitaal aflezen aan haar voorhoofd. Een bedrijvige tante die gelukkig
ook de handen uit de mouwen stak. Lily bestelde varkensribben en ik wilde wel eens
een vegetarische schotel proberen met groenten in bladerdeeg. Het restaurant liep
langzaam vol. Zoekenden werden de deur gewezen. Alles was volgeboekt. Het eten
stond snel op tafel. Lily kreeg een bord vol met ribben en daaromheen natuurlijk
vlees. Dit waren beslist geen spareribs zoals wij die kennen. Een van de ribben was
wel 30 cm lang. Het leek wel een mensenrib, zo lang. Het vlees was om te zuigen en
heel erg lekker. Ik kreeg een diep bord met drie plakken heel taai deeg ter grootte
van een stroopwafel, waartussen een soort ragout zat met een handje doperwten,
tenminste, meer kon ik er niet van maken. Het smaakte niet slecht, maar voor € 16
had ik me er iets, wat zeg ik, veel meer van voorgesteld. De eigenaresse vroeg of
alles had gesmaakt. Lily beaamde dat natuurlijk en ik kon dat alleen bevestigen,
omdat ik een ribje van haar had mogen afknabbelen. Ik vertelde haar eerlijk dat
mijn eten me wel wat tegenviel. Ik moest echt met mijn mes zagen om door de
deegplakken te komen en de hoeveelheid was eigenlijk een klein voorgerechtje.
Ze legde uit dat dit bladerdeeg totaal anders was dan voor zoete dingen. Op mijn
opmerking dat het eten lauw was, eigenlijk net als gisteren, zei ze dat dit geen
warme maaltijd was terwijl het wel tussen de tweede ganggerechten stond.
Even voor de niet Italofielen.