Page 230 - tmp

Ik had de indruk dat deze wat groter was. Vanaf hier zijn we naar de zuidkant van
Manarola gelopen door allemaal hele nauwe straatjes, zoals die ook bekend zijn van
de grote steden zoals Napels. We kwamen uiteindelijk uit bij een uitzichtpunt over de
zuidkust en het station. Ook dit station was weer tussen twee tunnels geklemd. Hier
zagen we ook het afgesloten wandelpad tussen Manarola en Riomaggiore, de Via
dell'Amore, "het liefdespad" genoemd. Ik zag in de verte stofwolken op de plek waar
gisteren de helikopter vloog. Ik ga ervan uit dat ze hier druk bezig waren om dit pad
te herstellen van een verwoestende steenlawine, of grondverschuiving. Ze hadden
nu nog twee maanden voor de geplande datum van opening, maar ja, we zijn wel in
Italië. Overigens, toen we bij de Punto Bonfiglio in noordelijke richting keken, zagen
we waarom ook aan deze kant het kustpad was afgesloten. Ook hier was van hoog
van de rotswand een brede steenlawine naar beneden gekomen en had het pad
verwoest. Waarschijnlijk was het pad al heel lang buiten gebruik want de leuningen
aan de zeekant waren allemaal verrot en kapot. Vanaf het uitzichtpunt moesten we
weer een heel stel trappen af om bij de hoofdstraat te komen. In een klein tentje
hebben we geluncht. We namen gevulde mosselen en gevulde groenten.
De mosselen en de gevulde groenten waren heerlijk. Erbij kregen we repen foccacia
con verdure, dus met groenten. Het was weer smullen. Na het eten liepen we
opnieuw de hoofdstraat uit om het pad te zoeken dat langs de helling lag van de
smalle vallei waarin Manarola ligt. We liepen eerst verkeerd, maar vonden het pad
uiteindelijk. Het was hier heerlijk ontspannen lopen, al moest je natuurlijk wel alert
zijn op uitstekende rotspuntjes.

Het plaatsje Manarola