Page 232 - tmp

Vanaf hier hadden we prachtige uitzichten over het compact gebouwde plaatsje en
de omringende wanden van het gebergte met de vele landbouwterrassen. Het pad
liep door en daalde daarna af richting van het kerkhof. Wij liepen terug, we wilden
naar onze kamer om alle belevenissen weer vast te leggen. In ons hoofd zat het wel,
maar het moet uiteindelijk ook voor jullie leesbaar zijn. Tegen een uur of vijf zijn we
naar het terrasje gegaan, dat vlak onder ons raam lag. Hier hebben we ons gouden
uurtje gevierd, Lily met twee glazen rode wijn en ik witte en twee bakjes met chips
en heerlijke, zachte, kleine, zwarte olijfjes. Jemig wat een komma's om dit te
beschrijven. Geloof me, we zaten echt te genieten, net vakantie. Zitten op een terras
met een drankje en wat hartige hapjes en niets aan je hoofd, alleen kijken naar het
publiek dat langskwam. Ik denk dat als we tegen de negentig gaan lopen, dat ik dan
met pensioen ga en dan vaker op vakantie ga. Dan is de tijd van reizen voorbij en
zit ik met een grijze sik aan een tafeltje op een terrasje in een Mediterrane streek.
We vroegen aan de ober hoe het hier zomers is. Dan blijkt het nog veel drukker te
zijn als nu, zelfs vaak drukker dan Venetië. Dan kan je dus echt over de hoofden
lopen. Dat lijkt me echt vreselijk, zowel voor autochtonen als bezoekers. Ook hier
was het publiek na covid er niet leuker op geworden. We hebben nu tijdens onze
laatste reizen niets anders gehoord en hebben natuurlijk ook de nodige ervaring
opgedaan op ons eigen eiland. Jammer dat er niet een virus rondwaard dat de
mensen aardiger maakt. Misschien zou dat zelfs werken bij Poetin en Trump.
Wellicht is een virus dat de menselijkheid decimeert tot een tiende van wat er
nu op de aardkloot rondloopt wellicht de enige oplossing. Na deze plezierige
onderbreking zijn we nog even aan de gang geweest totdat we gingen eten.