Page 112 - tmp

De autotrein van Niebüll naar Westerland op Sylt

Nog maar weer eens een paar keer gevraagd hoe het er mee stond en eindelijk
kreeg ik bericht dat er wat fout was gegaan bij de boeking en dat ze het in orde
zouden maken. Ondertussen had ik al een nieuwe boeking gedaan, nu bij de Blue
Train, omdat ik bang was dat wellicht de trein zou zijn volgeboekt. Deze
maatschappij was ook nog eens goedkoper en ik had in een paar seconden de
tickets. Dus maar weer eens een e-mailtje geschreven dat ik mijn geld terug wilde.
Op 30 augustus, vier dagen voor de treinreis kreeg ik een email van DB met als
bijlage mijn tickets. Dat was dus mosterd na de maaltijd. Ondertussen had ik een
verzoek uitstaan bij de Consumentenbond en mijn creditcardmaatschappij om uit
te zoeken hoe ik mijn geld terug kon krijgen. De Consumentenbond reageerde pas
een paar weken geleden, dat zij niets voor me konden doen en van de
creditcardmaatschappij kreeg ik bericht dat ik alle correspondentie moest toesturen
en dan zouden ze bekijken of ze het geld konden terughalen. Om een lang verhaal
niet nog langer te maken, ik heb mijn geld teruggekregen, maar geen vergoeding
voor weken van ergernis en veel verloren tijd die ik nuttiger had kunnen besteden.
Mooi, genoeg stoom afgeblazen, die zelfs vele keren uit mijn oren kwam.
We kwamen aan in Niebüll en reden naar het emplacement waarop de auto's op
de treinen gaan. Hier hebben we ons ontbijt genuttigd. We vertrokken 10 minuten te
laat. Een deel van het traject is enkelspoor. DB-autotreinen en personentreinen, de
Blue Train treinen en nog een andere maatschappij voor alleen personenvervoer
moeten allemaal over de dam naar het eiland. DB heeft altijd vertragingen, dus het
viel nog mee dat we niet erg veel te laat op weg gingen. Maar eerst moest ik
natuurlijk de trein oprijden. Dat was een beetje spannend, want je hebt niet veel
ruimte over en de autotreinen zijn wel een paar honderd meter lang. Ik heb gelukkig
een beetje ervaring met de nauwe straatjes in West, dus het was uiteindelijk geen
probleem. We kregen de opdracht ons te "einschnallen" en de auto moest in de
eerste versnelling staan en natuurlijk op de handrem. Na een tijdje wachten kwam
de trein met een schok tot leven. Het eerste stuk ging het kalm aan, maar wat schudt
en schokt deze trein. Het lijkt wel een smalspoortrein zoals we die in Zuid-Amerika en
Azië hebben meegemaakt. Je zat echt soms heen en weer te zwiepen, je kon wel
zeeziek worden. Eenmaal op gang reden we door het nu vertrouwde
landbouwgebied naar de dijk die naar Sylt loopt. Het ging nu wel met een gangetje
van een dikke 90 km per uur. Het was wel een raar gevoel, je reed hard in je eigen
auto door het landschap, maar je hoefde niets te doen. We kwamen aan bij de
polderdijk waar de dijk naar Sylt begon. De Hindenburgdamm is een 11 km lange dijk
die werd geopend in 1927. Er mogen alleen treinen over rijden. Elke dag passeren er
meer dan 100 treinen over de verhoogde weg, waarvan 50 autotreinen. Per jaar
vervoert de spoorlijn meer dan 450.000 voertuigen over deze spoorbaan.